Verhaal – Een onverwachte ontmoeting

HOLLUM – Het eiland barst van de verhalen. Wij verzamelen ze hier voor u. Anekdotes, reisverhalen, geschiedenissen, sprookjes: als het maar een link heeft met Ameland. De link kan het onderwerp zijn of de auteur.

Via deze link komt u bij alle verhalen.

Hieronder het verhaal van Jan Tuininga.

Een onverwachte ontmoeting

Jaren geleden voeren wij op een novemberdag richting Vlissingen, onderweg naar Antwerpen.

Bij de loodspost Steenbank moest een loods aan boord worden genomen.

De loodsboot die dienst deed was niet een van de Vlissingse loodsboten, maar een boot van IJmuiden die van tijd tot tijd elders dienst deed. Omdat het druk was moesten we even gaande houden in afwachting van de beurt van bemannen, de jol (het sloepje dat de loodsen naar het te beloodsen schip brengt) was nog druk met loodsen afhalen van uitgaande schepen.

Na verloop van zo’n  40 minuten kwam de jol onze richting uit. Bij het langszij komen riep de man die de jol bestuurde: “Sorry kapitein we konden niet vlugger”. De man stak vervolgens zijn sigaar terug in de mond en op dat moment herkende ik hem. Hij had mij niet herkend en terwijl hij de loods bij de loodsladder bracht riep ik: “Is’t pak al klaar, Piet?“

Als door een schop getroffen keek hij terug omhoog naar de hoek van de brug, waar ik stond om te zien of het overzetten goed zou gaan, zette de hand boven de ogen keek nog een keer en zei: “Verrek, dat liekt Jantje van Lume wel!“ Nadat hij de loods had afgezet moest er nog een schip bemand worden, maar ik had de loods, die inmiddels in de stuurhut stond, al gevraagd nog even te wachten.

En ja hoor, Piet Mark (wie anders) sprak in zijn portofoon en draaide vervolgens nog even terug naar ons schip.

Na wat heen en weer gepraat moesten wij onze weg vervolgen en de jol moest terug naar de loodsboot. Piet wist te vertellen dat zijn pak bijna klaar was en vroeg mij ook of ik er ook zou zijn. Daar moest ik helaas een negatief antwoord op geven. Ik was nog maar net terug van verlof en zou tot na Nieuwejaar moeten blijven varen alvorens ik afgelost zou worden.

Tijdens de reis naar Vlissingen rede kon ik de loods, die ik kende omdat ikzelf toendertijd ook in Vlissingen woonde, het een en ander vertellen wat we bedoelden met “Is het pak al klaar”.

We gingen een aantal dagen later van Antwerpen naar Rotterdam en van daaruit kon ik even met mijn ouders bellen op Ameland. Piet was in die tijd al op Ameland gearriveerd en kwam daar mijn vader tegen die hij van deze mooie ontmoeting verteld had.

Jan Tuininga – Harlingen