LeAm 6 – Tussen hoop en wanhoop … en de supermaan

HOLLUM – Lesbos en Ameland beginnen op 1 september 2016 een correspondentie blog. Lees hier de eerste post, waarin onder meer staat hoe dit blog is ontstaan. Deel 5 is op 6 november 2016 gepubliceerd.

Kalispera Jeanet,

Ik ben blij te horen dat je weer uit het ziekenhuis bent. Niet mijn favoriete plaats, al helemaal niet hier… Door de crisis van de afgelopen jaren heb ik alles wat er in de gezondheidszorg verbeterd was, weer zien verdwijnen. Mijn laatste bezoek was aan het medisch centrum van Kalloni, ik moest naar de WC en er was geen toiletpapier… even gevraagd, bleek daar geen geld meer voor te zijn, net als voor het kopieerpapier… nodig voor het uitprinten van recepten en doktersadviezen. Het dak lekt en er zijn 2 ambulances voor het hele westelijke en noordelijke deel van het eiland, die regelmatig niet kunnen rijden omdat er geen geld voor de benzine is, dan moet hij dus uit Mytilini komen.

De wanhoop is onderhuids… bij de supermarkt stond een jongetje… toen ik een karretje pakte vroeg hij of ik wat eten kon kopen, misschien een kip of zo?? Vreemd, geen zigeunerjongen, dacht ik nog… Door de glazen deur wierp ik nog een blik op hem. Het werd dus een diepvrieskip, kon hij nog wat langer blijven staan. Ik hoorde voor de 5e keer dank je wel toen ik al weer in de auto zat.

Tegelijkertijd hebben we bijna 6000 mensen op het eiland vastzitten (in kampen Moria en Kara Tepe geschikt voor zo'n 4000), die dagelijks wachten op goed nieuws voor wat betreft het registratie en asielproces… dat maar niet komt… want het proces is zo enorm traag en sommigen wachten al van voor de Turkije deal. En ondertussen is de winter gearriveerd, de eerste 2 stormen hebben de tentjes verwoest en de regen heeft de bodem veranderd in een modderpoel. Vannacht verwacht men temperaturen van 3 graden.

En ik… ik laveer tussen al deze gevoelens en problemen door en probeer veilig thuis te komen iedere dag. Ik begrijp dat de eilandbewoners met een schuin oog kijken naar het vele geld wat noodzakelijk in de verzorging van de migranten en vluchtelingen wordt gestopt, naar de 24 uurs medische zorg en het eten in de kampen. Maar ik begrijp ook de wanhoop en de moedeloosheid van de mensen die daar vast zitten, op een kluitje in armzalige tentjes. Ik begrijp zelfs waarom ze niet 'afgevloeid' worden naar het vaste land, waar kampen zijn die nog heel veel capiciteit hebben, zodat er wat ruimte komt hier… op deze manier is het niet aantrekkelijk voor nieuwe migranten om hier naar toe te komen… want de boodschap is duidelijk.. .het is overvol…

Waar ik mij het meeste zorgen om maak is het verlies van menselijkheid op alle fronten. Grieks of niet Grieks, het verlies van waardigheid en zelfrespect, de angst om je bestaan, de onmacht, het is voor iedereen hetzelfde. En ondanks de fel lichtende supermaan zie ik even alleen de donkere nacht.

Kalinichta,

Eleonora