Column – Het gaat toch goed!

HOLLUM – Het eiland barst van de verhalen. Wij verzamelen ze hier voor u. Anekdotes, reisverhalen, geschiedenissen, sprookjes: als het maar een link heeft met Ameland. De link kan het onderwerp zijn of de auteur.

Via deze link komt u bij alle verhalen.

Hieronder een column van Deirdre.

Het gaat toch goed!

Al  lang  voordat ik op het eiland ben komen wonen, kwam ik al vaak naar Ameland. Vooral de eerste keren probeer je dan  allerlei restaurantjes eens uit, tot je je favorieten hebt ontdekt.

Ik zit zo ‘s avonds met mijn man te eten in klein, knus restaurantje. Wij krijgen een plekje bij het raam toegewezen. Het blijkt een restaurant te zijn, waar je heerlijk rustig en uitgebreid kunt tafelen. Wij vinden dat heerlijk, maar zo als later zal blijken is dit niet geschikt voor iedereen.

In het midden van het restaurant zit namelijk  een groot gezelschap met een  kind af acht. Voor de kinderen duurt het wel erg lang voor ze iets te eten krijgen; zeker voor de kleintjes. Ze  gaan zich duidelijk vervelen en zoeken afleiding. Het begint met rondjes lopen, stoelen schuiven en daarna tikkertje rond en verstoppertje onder de tafel. Het is een geren en lawaai van je welste. Op een gegeven moment krijgt mijn man zelfs een stoel in zijn nek en ik hoor hem onderdrukt een krachtterm slaken.

De ouders schijnen echter van dit alles  geen enkele last van te hebben. Ze drinken hun drankjes, babbelen gezellig met elkaar en laten de kinderen geheel hun eigen gang gaan.

Wij kijken het allemaal wat verwonderd aan en ik denk bij mezelf: ”Dat hadden mijn kinderen eens moeten wagen, toen ze nog klein waren.” Naast ons zit een ouder echtpaar de hele vertoning ook wat verbaasd in ogenschouw te nemen. Na een tijdje verwoordt de dame precies, wat ik daarvoor al gedacht had.”Dat mochten mijn kinderen echt vroeger niet.”

Eén van de moeders kijkt wat achterdochtig onze kant uit en roept: “Het gaat toch goed!” “Prima”, zegt de oude dame niet een beetje sarcastisch.

Een uurtje later is het gezelschap uitgegeten en er wordt afgerekend. De moeders zijn ondertussen bezig om de kinderen te vangen en in hun jasjes en mutsjes te hijsen. Ook dit heeft nogal wat voeten in de aarde. Met veel moeite worden alle kinderen naar buiten gewerkt. Nog voordat het laatste kind het pand heeft verlaten klinkt er als afgesproken een zucht van verlichting door het restaurant en hoor je van alle kanten: “Hé, wat een rust!”

Deirdre