Column – Eilandblauw

HOLLUM – De drieënveertigste column van 2022 heeft als titel ‘Eilandblauw’. Lees hem op de website van PA. Elk weekend verschijnt een nieuwe. De tweeëveertigste van 2022, 'Een punt', is via deze link te lezen.

Eilandblauw

Afgelopen week deed ik op de terugreis van Veendam naar Ameland De Wilp aan. Een bezoek aan de Accordeonspecialist is altijd een feestje. Doel deze keer was het bespelen van een Castagnari trekharmonica. Dochter C was mee, in feite was ik met haar mee, want zij reed. We waren amper de auto uit, of ik zag S met trekharmonica rolkoffer de straat oversteken. Ze kwam voor een APK van haar instrument. S ontmoette ik voor het eerst bij de workshop in Zwolle, een paar weken geleden. We gaan samen spelen, hebben we afgesproken, in Kollum dan wel in Hollum. Daar zie ik naar uit, want zij speelt net zo graag muziek van componist Stéphane Delicq als al die andere spelers die toen in Zwolle waren. Daar kreeg ik me trouwens een compliment! “Wat heb jij prachtige eilandblauwe ogen,” zei een van de spelers. Ik had het nog nooit over mijn kijkers gehoord en was er zelfs even beduusd van.

De helft van die deelnemers had een Castagnari op schoot, een trekharmonica uit Recanati, een gemeente op een heuvel in de provincie Macerata. Recanati ligt niet ver van de Adriatische kust, net onder Ancona. Daar maken ze al meer dan een eeuw lang de prachtigste en welluidendste trekharmonica’s, genoemd naar Giacomo Castagnari. Die begon in 1914 in zijn werkplaats trekzakken te bouwen. Niet eens zo ver daar vandaan vind je Loreto, waar Luciano Serenellini sinds 1978 accordeons en trekharmonica’s bouwt. En zo eentje had de andere helft van het Zwolse gezelschap en zo'n Serenellini heb ik ook. Trekharmonica’s zijn er in soorten en maten, met een prijs die te doen is tot kapitale instrumenten, van eenvoudig tot vol toeters en bellen. Uiteindelijk, las ik laatst, kun je het duurste en mooiste instrument aanschaffen, maar dat maakt je nog geen betere speler. Ongeveer tien procent van het spel heeft te maken met de kwaliteit van het instrument en 90 procent komt van de speler.

Die tien procent is toch de moeite van het onderzoeken waard en zo mocht ik in De Wilp een Castagnari proberen. Ze hebben daar muziekcabine’s, waar je naar hartenlust kunt piepen en knerpen of de sterren van de hemel spelen. Niemand die het hoort, alleen de speler zelf. En daar speelde ik op een Castagnari, eentje met een fijne toets maar net niet het geluid dat ik hoopte te vinden. Mijn Serenellini klinkt beter. Een beetje teleurgesteld nam ik afscheid, van de Accordeonspecialisten en van S, die me een dag later nog twee nummers van Delicq mailde.

Voorlopig geen Castagnari voor mij, maar wel eilandblauwe ogen. Dat is toch ook veel waard.

Jeanet de Jong

jeanet.de.jong@knid.nl