Remko en Yvonne Cannegieter ‘Op Ameland is er meer oog voor elkaar’

In de rubriek ‘Verliefd op Ameland’ praten we met mensen die hun hart verloren zijn aan het eiland of aan iemand op het eiland. Mensen die voor de liefde naar het eiland zijn gekomen of mensen die uit liefde voor het eiland elk jaar weer terugkeren. Vandaag vertellen Remko (50) en Yvonne (46) over hun liefde voor Ameland, het eiland waar zij al sinds hun verkeringstijd komen en dat maar blijft trekken.

‘De liefde voor Ameland is mij met de paplepel ingegoten’, vertelt Remko. ‘Voor zover ik me kan herinneren zijn we alleen een paar keer naar Duitsland geweest, maar verder gingen we altijd naar Hollum. Aan de Fenneweg onder de bosrand verbleven we in het huisje “Margriet-Pirola”. Het huisje is er inmiddels niet meer.
Nu denk ik weleens, hoe hebben we dat destijds gedaan? Want van het huisje, dat een dubbele woning was, zaten wij in de ene helft, met zes personen. Ontzettend klein, maar toch was het geweldig! Er zat geen bank in, geen televisie of wasmachine. Eigenlijk waren er alleen een paar stoelen, een tafel en bedden. Maar voor mijn gevoel was het altijd mooi weer, dus je leefde buiten en daarom maakte het niks uit. Het was knus en we genoten van de sfeer en de vriendelijke mensen in Hollum.’

Yvonne: ‘Ik was zestien toen wij elkaar ontmoetten in Pekel, in de kerk. Het duurde niet lang voor ik, dankzij Remko, ook met het Amelandvirus besmet raakte.’
Remko: ‘We leenden een auto van mijn ouders of we huurden één en gingen dan voor een dagje naar Ameland.’
Yvonne: ‘Met mijn familie ging ik altijd naar Norg, dus ik was nog nooit op een Waddeneiland geweest. Alleen de bootreis vond ik dus al heel bijzonder. Toen we de eerste keer op Ameland aankwamen was ik vooral onder de indruk van de weidsheid van de natuur, het strand en natuurlijk de vuurtoren. Ik denk dat ik inmiddels wel duizend foto’s van de vuurtoren heb, maar toch zet ik hem elk jaar weer op de foto.’
Remko: ‘Met zijn tweetjes hebben we ook wel uitstapjes naar het buitenland gemaakt; Frankrijk en Spanje. Maar Ameland bleef altijd in ons hart, dus zodra we een dagje vrij hadden gingen we naar ons eiland.’

Yvonne: ‘We kregen vier kinderen en met het gezin met kleine kinderen hebben we jarenlang gekampeerd met een caravan. Maar we wilden toch graag weer naar Ameland toe. We huurden een huisje in Ballum, La Gaviota. Onze jongste werd twee op Ameland en dit jaar vieren we haar zestiende verjaardag op het eiland, want we zijn nooit weer ergens anders vakantie gaan vieren na die eerste keer.
We hebben wel verschillende huisjes gehad. We zaten in Robijntje in Hollum, vlakbij Boomhiemke toen ik ons huidige vakantiehuisje ontdekte aan de andere kant van het vakantiepark, toen ik de hond uitliet. Bij het Jan Roepespad zag ik het huisje Fosta. Daarna hebben we gelijk gekeken of we daar de volgende keer in konden.’

Remko: ‘Dat huis staat aan de rand van de Jan Roepesheide en heeft een grote tuin. Het uitzicht op de duinen geeft een enorm gevoel van vrijheid. In de ochtend zie je de reeën en de geitjes in de hei en het is ruim genoeg voor zes personen, maar niet heel luxe. Dat is voor ons helemaal prima, want wij nemen ook honden mee. Inmiddels zijn we goede vrienden geworden met de sleutelhouder.’

Yvonne: ‘Ook het dorp Hollum is voor ons heel speciaal. We noemen Hollum ook ons thuis, en zo voelt dat ook echt. Op het eiland genieten we van de rust, de ruimte en de altijd fascinerende zee. Maar ook het dorpsgevoel, het omzien naar elkaar, is iets wat we koesteren. Dat proberen wij ook altijd weer mee te nemen naar de wal.’
Remko: ‘Hollum is heerlijk rustig en authentiek. Omdat het zo klein is en omdat je er heel vaak komt, ken je veel mensen, en de mensen kennen jou en groeten je. Wij gaan ook naar de Doopsgezinde kerk in Hollum aan de Herenweg. Ook dominee Anne-Meta herkent ons, ook al kennen wij haar niet persoonlijk. Die dorpse sfeer, die wij in Pekel ook hebben, past ons goed. Dat je even een praatje met elkaar maakt, dat iemand zegt hoe groot de kinderen alweer geworden zijn, dat ze weten dat onze hond Diesel heet, daardoor voelt het ook echt als thuiskomen.’
Yvonne: ‘De Hollumers zijn ontzettend vriendelijk voor de toeristen, al stellen ze hun rust ook erg op prijs. We hebben echt het gevoel dat we erbij horen, als wij daar zijn.’

Yvonne: ‘We hebben inmiddels ontzettend veel mooie herinneringen op het eiland liggen, maar het allermooiste vind ik toch dat ik nog altijd met onze kinderen op vakantie mag. Mensen vragen wel eens aan mij hoe ik die vier pubers toch elke keer mee krijg naar Ameland. Maar ik hoef daar helemaal niets voor te doen. Ze willen zelf mee!
Als we dan ’s avonds samen, met een kannetje koffie of een Nobeltje, in de duinen naar de zonsondergang kijken, voelt dat echt als een rijkdom. Die zonsondergang is echt een cadeautje, net als de rust, de ruimte en de geuren. Het zijn allemaal natuurlijke cadeautjes die je zomaar krijgt. Daar geniet ik enorm van.’

Remko: ‘Aan de vaste wal is iedereen druk met werk, school, studie en vrienden. Maar als we op het eiland zijn, dan zijn we echt samen. Onze kinderen zijn vrij om te gaan en staan waar ze willen, maar ze kiezen er dan toch voor om veel samen met ons te doen. Onze dochter is inmiddels getrouwd, maar ook zij komt nog steeds naar het eiland. Wat we doen is ook gewoon heel simpel: we wandelen veel, struinen over het wad en genieten van de natuur. In Hollum hebben we geen horloge en geen agenda. Dat blijft allemaal aan de wal. We gaan naar bed als we moe zijn en eten als we honger hebben. We hebben meer tijd en meer oog voor elkaar. Ik geniet er zelf van, maar ik geniet er ook van dat zij er zo van genieten, dat je het met elkaar deelt.’

Remko: ‘Mensen vragen ons wel eens of we nou nooit uitgekeken zijn op dat eiland. Dat zijn we nooit. En als we Ameland al een tijdje niet gezien hebben, trekt het aan ons en dan ‘moeten’ we er echt weer naartoe.’
Yvonne: ‘We verlangen dan weer naar de rust en de stilte en onze favoriete plekjes. Bij de Engelsmanduun omhoog richting de Bornrif, daar zijn wij het liefst. Je kunt daar eindeloos lopen en het gevoel hebben dat je alleen op de wereld bent. Het liefst doe ik dat dan op blote voeten, lekker aarden op het strand. Maar we gaan ook graag eten bij De Zwaan en de visjes smaken het beste bij Metz. Ook de vuurtoren blijft fascineren. Vanaf het huis schijnt hij over ons heen en ’s avonds in de duinen licht hij ons bij. We noemen hem dan ook liefkozend “onze schemerlamp”.’

Remko: ‘Hoewel Ameland voor ons als thuis voelt, is het eiland niet voor iedereen. Als je van drukte, actie en gas erop houdt, van massaal en veel, dan is Ameland niet voor jou. Maar ga je graag terug naar de basis, ben je op zoek naar rust en ruimte en wil je onthaasten, dan is Ameland perfect.
Het gaat er ook om dat je de tijd neemt voor elkaar, voor een praatje met de Amelanders. Of je nou als gezin, als groep gaat of alleen, je moet meegaan in het eilandritme.’

Woon jij op Ameland en heb je een bijzonder verhaal te vertellen voor een van onze rubrieken of ken je iemand met een goed verhaal die dat graag met ons wil delen? Laat het ons dan weten via info@persbureau-ameland.nl