Ameland – door Catherine Keyl

Wat hebben die Waddeneilanden toch dat ze zo aantrekkelijk zijn, niet alleen voor Duitsers, maar ook voor Nederlanders? In 1976 schitterde Monique van der Ven als Lobke in “Sil de Strandjutter”, een boek uit 1940. Het speelde op Terschelling. Het was een mega-succes. “Wel een beetje 50-er jaren sfeer,” schreven de critici toen.

In 2012 schitterde ze weer, nu als dr. Deen op Vlieland. Tweeëneenhalf miljoen kijkers. “Wel een beetje 50-er jaren drama,” schreven de critici weer, nu bijna veertig jaar later. Maar is dat eigenlijk niet het geheim van de Waddeneilanden, dat er een vijftiger-jaren sfeer heerst en dat we daar met z’n allen diep in ons hart naar terugverlangen?

 

Ik ben nu een weekje op het eiland. Als de mensen van de wal, zoals het hier heet, uit het Westen aankomen, zetten ze allemaal hun auto achter het tuinhek. Hij kan immers zo gestolen worden.

De echte Amelanders vertrouwden mij toe, dat ze meestal de sleutel in het contact van de auto laten zitten. “Handig voor als je weggaat, hoef je niet naar die sleutel te zoeken.”

 

Overal staan deuren open, bergingen worden niet afgesloten. Wordt er dan nooit iets gestolen? Jawel, af en toe komen bendes van de wal en die stelen van alles, maar die worden dan meestal op de boot terug al gepakt. De mensen kennen elkaar, weten dat ze van elkaar afhankelijk zijn en proberen elkaar met een vanzelfsprekende vriendelijkheid te helpen.

 

Van de week wilde ik dat heerlijke toetje maken: aardbeien, frambozen en bosbessen in een scheutje crème de cassis en peper erover. Ik naar de plaatselijke drankzaak. “Ai, dat is nou vervelend,” zegt de mevrouw, ”ik heb geen crème de cassis en ook geen crème de fraises meer, ik weet het wel bijna zeker, maar ik zal nog even zoeken.”

Na tien minuten komt ze met een rood hoofd uit de voorraad. 

 

“Nee, ik heb het echt niet meer,” zucht ze, ”de enige mogelijkheid is nu nog Nobel in Ballum.”

Geen punt, ik moet toch nog naar Ballum toe.

Als ik bij de drankwinkel ter plaatse aankom, zegt de verkoper daar: ”Er is net voor U gebeld van de drankzaak in Nes, de mevrouw heeft toch nog een fles crème de cassis gevonden.”

Dat bedoel ik nou. Dat is een 50-er jaren gevoel, uit de tijd dat je het gewoon vond om iets voor een ander te doen, om even met een ander mee te denken.

 

Sinds de slogan “de NMB denkt met U mee“ heeft dat helaas een totaal andere betekenis gekregen.

 

Vorige week regende het elke dag. Waarom heb ik niet een last minute richting zon geboekt, vroeg ik me geërgerd af. De Amelanders zeiden dat ze zich dood schaamden voor het weer, alsof zij er iets aan konden doen.

“Er logeren mensen bij mij die net geld hadden voor deze ene week vakantie, het is toch verschrikkelijk?”

Toen de zon begon te schijnen bood hij de vakantiegangers aan nog een dagje te blijven.

 

Nee, natuurlijk wil ik niet terug naar de knoflook-,wasmachine-,televisie-computer-,mobiele telefoon-loze vijftiger jaren, met de bijbehorende bekrompenheid. Maar als die vanzelfsprekende vriendelijkheid en veiligheid toch eens terug kon komen!

 

© Catherine Keyl

Bron: Caterine.nl