De dag nadat mijn moeder werd begraven

HOLLUM – Het eiland barst van de verhalen.

Wij verzamelen ze hier voor u. Anekdotes, geschiedenissen, reisverhalen, sprookjes: als het maar een link heeft met Ameland. De link kan het onderwerp zijn of de auteur.

Via deze link komt u bij alle verhalen.

Hieronder het verhaal van Ria Evers-Dokter

De dag dat mijn moeder werd begraven

Op 16 maart lagen mijn man en ik allebei op een bank, bij te komen van de condoleance, begrafenis, vele lieve vrienden die speciaal naar Ameland waren gekomen  en onmeetbaar verdriet.

Hij maakte plotseling een vreemd hoestend geluid. Het klonk alsof hij zich verslikte maar dat bleek niet zo te zijn. Een insult was het ook niet.

Plotseling zei hij: "Ata" en ik zag "zijn rechterkant wegvallen". De dokter belde ik meteen, ze kwam al binnen 7 minuten . De ambulance kwam binnen 12 minuten en al snel waren we op de reddingboot.

Even voor middernacht waren we op de Eerste Hulp en werd de diagnose gesteld: een CVA en een massief infarct. Ik leefde in een roes en liep nog steeds in mijn huispak dat ik aan had toen we halsoverkop ons huis verlieten.

Ik mocht in de vroege ochtenduren even op een vrij bed op de afdeling slapen, dat lukte maar nauwelijks. Mijn hoofd was een grote wolk….

Een dag later kon ik terecht voor  hulp bij het R.mac Donaldhuis waar men luisterde en sterke schouders bood. Waar ik mijn verhaal kon doen en mocht slapen.

Eerst zat ik vrijwel dag en nacht aan zijn bed tot de zusters mij maanden te gaan rusten. Zij beloofden mij goed voor hem te zorgen. Op de geleende fiets van het Roland mac Donaldhuis reed ik dagelijks wezenloos naar de markt om groenten en fruit te kopen om te koken en te pureren, zoals Antilliaanse moeders dat doen voor hun zuigelingen die vaste kost  moeten leren  eten.

De eerste post kwam binnen voor ons: beterschapswensen en rouwkaarten. De wenskaarten prikte ik op de wand naast zijn kussen en de rouwkaarten legde ik op mijn logeerbed. Ik zou ze later lezen, terwijl ze kletsnat werden van mijn tranen. Mijn moeder werd begraven op de dag dat hij zijn CVA kreeg. Hij is halfzijdig verlamd en heeft afasie en is na een jaar revalideren weer thuis en de grafsteen voor Moeke  is er nog steeds niet.

Ik rouw nog steeds, het wil nog niet, maar mijn leven gaat toch door.

© Ria Evers-Dokter