Personeelsunits Vrijewilpad Buren misser op meerdere manieren

BALLUM – Het college van Ameland dacht een slag te slaan door snel units voor personeelshuisvesting te laten plaatsen langs het Vrijewilpad bij Buren. Mooi aan de rand van het dorp, op terrein van de gemeente waar infrastructuur aanwezig is, niet midden in natuur, geen industrieterrein en ook niet midden in dorp. Er deed zich een kans voor; een Fries bedrijf dat units kan leveren meldde zich en de voorwaarden waren gunstig. De gemeente acteerde snel. Er is immers dringend behoefte aan tijdelijke huisvesting voor personeel. De voortvarendheid schoot Buren in het verkeerde keelgat. Buurtbewoners richtten in allerijl Comité Leefbaar Buren op en klommen in de pen. Het pamflet dat huis aan huis in het dorp werd rondgebracht was van dik hout zaagt men planken.

Het pamflet kwam wethouder Theo Faber rauw op het dak. Hij legt uit hoe de gemeente zijn best heeft gedaan en een faciliterende rol pakt bij het regelen van personeelshuisvesting. Het is gezond voor het eiland dat huisvesting goed geregeld is, vindt Faber. Dat betekent niet dat de gemeente alles gaat regelen; het is een gezamenlijke inspanning van ondernemers en gemeente. Eigenlijk is het een zaak van de ondernemers die personeel aantrekken dat gehuisvest moeten worden. Tot eind vorig jaar kon een ondernemer een woning in een van de dorpen kopen en daar personeel in plaatsen. Dat kan sinds 1 januari van dit jaar niet meer. Ameland heeft zelfbewoningsplicht en opkoopbescherming om de leefbaarheid in de dorpen te beschermen, zo besliste de raad eind vorig jaar. Die regels maken het ondernemers lastig om een plek voor hun personeel te vinden.

Om het allemaal goed te organiseren is de gemeente een project personeelshuisvesting begonnen. In de zoektocht naar kortetermijnoplossingen kwam de kans voorbij om snel units te plaatsen. De plek die voldeed aan de criteria ligt aan de westkant van Buren.

Een niet onbelangrijk criterium om het plan door te kunnen zetten is consensus met de buurt. Geel Wit, dorpsbewoners en omwonenden werden uitgenodigd voor een gesprek. Er stonden vier gesprekken op de agenda. Nog voordat de eerste twee gesprekken hadden plaatsgevonden, was in Buren het pamflet al huis aan huis gegaan. “Daar ben ik wel even van geschrokken”, zegt de wethouder. In dat pamflet, ondertekend door Comité Leefbaar Buren, staan veel aannames en insinuaties die niet recht doen aan de aanpak van de gemeente, zegt Faber. De gemeente was vol goede moed om tot overeenstemming met de buurt te komen. Die consensus lijkt niet haalbaar, na lezing van het schrijven, zegt Faber. Morgen hakt het college de knoop door wat te doen met project Vrijewilpad. Er tekent zich een streep door de rekening af. Faber: “Dit is tegenvaller”. De gemeente blijft zich inzetten en kijkt naar alternatieven. “Het is een misser op meerdere manieren,” vat wethouder Faber het debacle samen.

Het bewuste pamflet staat bol van de grote woorden, zoals “Buren geen dumpplek voor personeel andere dorpen”. Ook meent het Comité dat met de personeelsunits er tientallen tieners met bijbehorend drank- en drugsgebruik zullen arriveren die een desastreuze invloed zullen hebben op de leefbaarheid van Buren. Het Comité is bang dat de locatie een festivalterrein wordt en dat verpaupering op de loer ligt. Buren wordt als afvoerputje gebruikt voor het huisvestingsprobleem van de andere dorpen, staat er. Het plan roept weerstand en paniek op en het college moet besluitvorming daarover overlaten aan de gemeenteraad, vindt het Comité. Het pamflet roept op de barricades op te gaan “voor de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen.”

Het pamflet is iets te snel de deur uitgegaan, erkent René Oud. Hij is lid van Comité Leefbaar Buren. Het had zo niet gemoeten, maar hij is wel blij dat de units aan het Vrijewilpad, waar hij zelf woont, van de baan lijken te zijn.