Lentecursus met weegbree

HOLLUM – In Het Wilde Weg in Drenthe verzorgt korte en lange cursussen over eetbare wilde planten en daarnaast bedrijfsuitjes, wildplukexcursies, kookworkshops, kanotochten en natuurbelevingstochten. Leah Groeneweg en Tim Horneman van In Het Wilde Weg stuurden daar een bericht over, zoals ik wel eens vaker vanwege mijn Persbureau Ameland gevraagd en ongevraagd berichten krijg. Vaak doe ik daar wat mee en soms ook niet. Het criterium is over het algemeen of het iets met de Wadden van doen heeft. Ik schreef in op de Lentecursus Eten uit de natuur met de belofte erover te bloggen. Vandaag deel 3, een opdracht; beschrijf een van de plantjes. die in de cursus is behandeld. Deel 1 is hier te lezen en Deel 2 is hier te lezen. 

Smalle weegbree

Tijdens mijn wandelingen is weegbree het plantje dat ik zo’n beetje overal tegenkom. En dat doet me altijd deugd. Op het eerste gezicht een onooglijk plantje, met bovenaan het steeltje geen kleurige bloem, maar een bruin knopje. Als je dan wat nadrukkelijker gaat kijken zie je de schoonheid van dit plantje, de bladrozet met de lange smalle bladeren met duidelijke parallel lopende nerven, de gegroefde stengel met daar bovenop een enkele eivormig bruine aar.

Die aar kan kort zijn, een centimeter, of wat langer, wel tot 2,5 centimeter. Hoe lang dat knopje is hangt af van de gesteldheid van de bodem. Magere omstandigheden geven een kort aartje. De aar geeft een krans van roomwitte meeldraden die als een bloemenkrans om het bruine knopje staan. Het maakt de smalbladige weegbree tot het summum van eenvoud en schoonheid. Geen toeters en bellen, geen opvallende kleuren, maar groen, bruin en roomwit.

Zolang ik me kan herinneren echoot het advies in m’n oren: ben je geprikt door een insect of door brandnetels, zoek dan weegbree, kneus een blad en wrijf het weegbreesap op de zere plek. Ik doe het nog altijd; het werkte vroeger en het werkt nog steeds.

Als ik weegbree plukte dan was het dus vooral tegen steken en prikken, maar dat is veranderd. Tegenwoordig pluk ik weegbree om te eten. Daarvoor moet ik naar een plek zoeken waar geen honden worden uitgelaten en dat valt nog niet eens mee.

De jonge bladeren zijn behoorlijk bitter, lees ik in de Compactgids Wildplukken. Een minuscuul boekje waar toch heel wat planten uit onze streken in worden voorgesteld en dan vooral om hun eetbaarheid. Het boekje kwam dit jaar uit bij uitgeverij Kosmos. Je kunt het gemakkelijk meenemen in je jaszak, omdat het zo lekker klein is en beschermd is door een plastic kaftje. 

• Wildplukken Compactgids
• Uitgeverij Kosmos
• € 9,99
• koop de Compactgids in de boekhandel of bestel het via deze link

De bladeren van de smalle weegbree kun je in kleine hoeveelheden aan salades toevoegen en je kunt het als spinazie koken. Het eerste heb ik al geprobeerd, de gekookte versie nog niet. Ook heb ik bladeren onder een stukje kaas op mijn broodje gelegd, een smakelijke combinatie. De bloemknoppen hebben een paddenstoelachtige smaak, leer ik uit de Compactgids. Je kunt er ook een bouillon van trekken en dat heb ik gedaan. Ik moet zeggen: aan te bevelen: bouillon van weegbreearen.

Smalle weegbree is een plantje om van te houden vanwege al zijn eigenschappen: de schoonheid van de eenvoud, de kracht van de bladeren om jeuk en prikpijn op te heffen, de smaak van de bladeren en tot slot die van de aren in weegbreebouillon.

Jeanet de Jong

jeanet.de.jong@knid.nl

⇒ lees hier meer over de Lentecursus