Drenkeling Ameland op het nippertje gered – 1 –

BUREN – “We hevve iën redden, mam!” dat riepen de jongens van De Jong naar hun moeder bij thuiskomst van het strand. Trots overheerst, na de redding, maar er is ook woede en een onbehaaglijk gevoel over de rol van de politie.

Een artikel in vijf delen, met reacties van Pieter de Jong, Willem de Jong, Bert van Dam, Annette Verbeek, Leo Pieter Stoel, Cor de Jong, de politie, Mirjam de Jong en over de drenkeling en zijn kinderen.

– deel 1 – 

Een ongelukkige samenloop van omstandigheden; twee drenkelingen op hetzelfde moment in de Noordzee boven Ameland. Het gebeurde op 7 augustus, maar de gemoederen rond deze incidenten zijn nog niet tot bedaren gekomen. Dat komt door de onevenwichtige inzet van professionele hulpverleners. Op die dramatische zondag kwamen rond half één twee meldingen binnen bij de meldkamer, waarna vol werd ingezet op de drenkeling bij Nes. Deze man was onwel geworden in het water en eenmaal op strand kon hij ondanks reanimatiepogingen niet worden gered. De tweede melding gold een man die 8 kilometer oostwaarts, ter hoogte van paal 21:600, in de golven lag, duidelijk in de problemen. Voor die redding kwam geen professionele hulp opdagen. De Duitse vakantieganger had het geluk dat hij werd opgemerkt door iemand op het strand en dat twee jongemannen uit Buren en een vriendengroep van twaalf en hun wadloopgids tot actie overgingen.

Bijna alle betrokkenen zijn het erover een: het had anders gemoeten, want er waren genoeg professionals op strand.

Willem de Jong floot en zag reactie

De wadlopers waren vroeg, dus Willem (23), hij volgt de opleiding tot bouwkundig ingenieur, en zijn broer gingen alvast naar strand om ze op te halen. Ter hoogte van paal 21:500 kwam een man in zwembroek en zwart T-shirt aanrennen. Hij riep dat ze om hulp moesten bellen. Hij had gezien dat een man met zijn zoon en dochter door het water waren meegetrokken. De kinderen werden op het strand gesignaleerd, maar de man was er nog niet. Willem belde 112. “Dat gesprek duurde meer dan 8 minuten,” zegt hij. Willem kreeg de vraag of hij brandweer, ziekenauto of politie nodig had. “Wist ik feul,” er lag een man in het water te verdrinken. Hulp had hij nodig! De centralist vroeg hoe de man eruitzag, maar dat kon Willem niet zien. Hij klom op de trekkerband om te kijken. Toen kreeg hij de vraag over de locatie, maar de centralist wist niet wat of waar paal 21:600 was. “Buren en richting het oosten,” verklaarde Willem zich nader. Op dat moment zag hij de man achter de tamelijk hoge golven. Donker, de man had donker haar! Daarna werd Willem doorverbonden met de politie, aan wie hij hetzelfde verhaal vertelde. Ook de politie aan de telefoon begreep niet meteen waar paal 21:600 was. Daarna werd Willem doorverbonden met de brandweer en kon hij nogmaals hetzelfde verhaal uitleggen. De brandweer wilde ophangen om Willem later terug te bellen. “Is goed, maar schiet nou op!” zei de Buremer. Zelf reed hij met een noodgang naar de waterkant en parkeerde de trekker recht voor de drenkeling. Een passant leende hem zijn verrekijker en Willem klom op het trekkerdak. Hij zwaaide en floot hard op z’n vingers in de hoop dat hij duidelijk kon maken dat de zwemmer om de mui moest zwemmen en niet erin. Hij kreeg contact en zag dat de man naar hem zwaaide. Ondertussen maakten de wadlopers zich op om het water in te gaan en voegde Willem zich bij hen. Hij stond tot zijn borst in het water om delen van de lijn aan elkaar vast te knopen en al die tijd was er geen hulpdienst te bekennen, tot Willem een wit autootje uit de richting van Nes aan zag komen. “Politie, daar hebben we niks aan”, wist hij meteen. “Waarom sturen ze geen lifeguard met een surfplank?”

Pieter de Jong meteen in actiemodus

Pieter de Jong (24), bezig met zijn master voor Biologie en Medisch Laboratoriumonderzoek, reed op het strand richting het Oerd met een trekker en wagen van het strandrittenbedrijf van zijn vader. Zijn broer Willem zat op de tweede trekker. Meteen toen Pieter vernam dat er een drenkeling in het water lag kwam hij in actie, zocht naar iets dat kon drijven, maar vond niks dat geschikt was. Ondertussen had de wadloopgids touw gepakt, maar dat bleek niet lang genoeg. Pieter plunderde alles van de trekker dat hij kon gebruiken om de lijn langer te maken: sleepkabel, sleeplus, sjorbanden, riem en een door een voorbijganger ingeleverde hondenriem. De lijn was nu over de honderd meter lang en werd ingezet bij de reddingsactie. Toen de drenkeling eenmaal op het strand lag was het Pieter die meteen alle touwen en riemen losknoopte en de delen teruggaf aan de eigenaren. Na afloop van de actie zei hij er niks over tegen zijn moeder. “Ik zei nog tegen Willem, niets tegen ma zeggen, want dan zit zij thuis in de stress.” De politie liet het afweten, zegt Pieter, heeft hen alleen gelaten. De broers kregen slachtofferhulp aangeboden, maar hebben daar vooralsnog geen gebruik van gemaakt. Liever bellen ze lang met oma en maken ze er wat grappen over. Wrange grappen, dat wel.

"Als je gered wilt worden moet je niet de hulpdiensten bellen,” of “Als je jezelf met opzet wilt verdrinken moet je dat niet doen als er een rode trekker op het strand rijdt.” Het allerwrangste is dat het respect voor de politie een flinke knauw heeft gekregen en dat geldt ook voor zijn broer. “We hadden dit niet moeten hoeven doen.”

→ deel 2 

→ lees hier over Muien