Anita van den Boorn ‘Als het tijd is om te vertrekken, huil ik elke keer’

In de rubriek ‘Verliefd op Ameland’ praten we met mensen die hun hart verloren zijn aan het eiland of aan iemand op het eiland. Mensen die voor de liefde naar het eiland zijn gekomen of mensen die uit liefde voor het eiland elk jaar weer terugkeren. Vandaag vertelt Anita van den Boorn (58) over haar liefde voor Ameland, het eiland waar zij zich meer thuis voelt dan Maastricht, waar ze vandaan komt. 

‘De eerste keer dat ik naar Ameland ging kan ik mij nog levendig voor de geest halen. Mijn neef was op het eiland geweest en vertelde daarover. Daarop besloot mijn vader dat wij ook wel eens op Ameland konden gaan kijken. Maar omdat het vanuit Maastricht een hele reis is, gingen we wel een week. Zo waren we in 2005 met de hele familie onderweg naar Ameland waar we in een luxe villa op Klein Vaarwater zouden verblijven. Op het moment dat we de boot op gingen, kreeg ik al zo’n bijzonder gevoel. Toen ik het eiland eenmaal zag was het net alsof ik thuiskwam, terwijl ik er nog nooit eerder was geweest. Zo’n warm en blij gevoel overviel mij.’

‘Sinds die eerste vakantie op Ameland bleven we terugkomen op het eiland. Al snel vonden we eens per jaar te weinig, en liep het op naar drie of vier, maar nog liever zes keer per jaar. We proberen eigenlijk gewoon zo vaak mogelijk te komen.
Hoewel we het op Klein Vaarwater heerlijk vonden, is het wel prijzig. Wanneer we nu naar Ameland gaan dan verblijven we in De Amelander Zilvermeeuw. Dat is een fijn appartementje met een eigen tuintje dat we al vijf jaar huren via Triveni: de eigenaresse van het appartement , waarmee we inmiddels echt een vriendschap opgebouwd hebben. Triveni werkte eerst bij Klein Vaarwater waar we aan de praat raakten en uiteindelijk is dat uitgegroeid tot deze vriendschap. Triveni is andersom ook een week bij ons in Maastricht geweest met een vriend.’

‘Mijn man en ik gaan regelmatig met zijn tweetjes naar het eiland. De hond gaat ook altijd mee.  Vaak komen er mensen na, want die worden dan ook helemaal weer warm van het idee om naar Ameland te komen. Onze dochter komt dan meestal wel langs met de twee kleinkinderen of we nodigen vrienden uit. We vinden het heerlijk om met zijn tweeën op het eiland te zijn en te genieten van de natuur, maar we delen het ook graag met anderen.
We zijn nu ook op Ameland en dit keer is mijn moeder mee. Zij was al vijf jaar niet meer mee geweest. Het is ook niet makkelijk, want mijn moeder heeft Alzheimer. Mijn moeder heeft ook veel herinneringen hier op het eiland, die dan weer naar boven komen. Twaalf jaar geleden is mijn vader overleden. Maar in die herinneringen is mijn vader er nog gewoon. Dan leg ik haar uit dat dit mooie herinneringen zijn aan alles wat we hier hebben beleefd. Soms snapt ze dat, maar andere keren zegt ze: doe niet zo flauw, hij loopt daar toch. Soms ga ik daar dan ook maar in mee. Het is wel heel fijn om te zien dat ze hier ook nog steeds geniet.
Zelf neem ik graag een foto van pap mee en ik ga vaak het bankje waar we altijd samen op zaten: het bankje van pap. Dan denk ik aan hem en aan alle mooie herinneringen op Ameland.’

‘Wanneer een familielid Alzheimer heeft, dan heb je daar zorgen om. Het eiland helpt mij dan om weer te ontspannen en helemaal zen te worden. Met mijn man en de hond in de fietskar fietsen we over het eiland. We genieten het meest van natuurgebied Het Oerd. De rust, de natuur en de vogelgeluiden die je hoort, dat is echt geweldig. Dan adem ik diep in en dan geniet ik van de schoonheid van alles wat ik zie, hoor en voel.
Alle stress vloeit weg uit mijn lichaam als ik over de dijk langs de Waddenzee fiets of in die prachtige natuur van Het Oerd ben. Zo bijzonder, wat de natuur en het buiten zijn met je lichaam en geest kan doen. Omdat we zo veel op het eiland zijn, zien we het ook iedere keer veranderen, met de seizoenen mee. Het is dus elke keer weer anders.
Verder gaan we ook bijna altijd wel naar het Pannekoekhuis Onder de vuurtoren. Daar worden we altijd heel vriendelijk onthaald door Monique, de eigenaresse en Jelte, die daar ook werkt. Wij houden van de authentieke sfeer van het restaurant en je kunt daar heerlijk eten. Voor kinderen is het ook een erg leuk restaurant om te eten. Ook bij het Commandeurtje en De Afslag, favoriete winkeltjes in Nes, moet ik altijd even naar binnen om te sneupen en te kletsen met Bauke en Mirjam en Jenny.’

‘Nog altijd heb ik dat bijzondere gevoel dat ik die eerste keer meteen had op Ameland. Dat gevoel van thuiskomen. Dat heeft ook niet iedereen in mijn familie. Bij mij is het echt anders. Daarom zeg ik ook altijd: jullie gaan op vakantie, ik ga naar huis. Dat is een groot verschil.
Ik moet altijd huilen als ik weer weg moet. Iedereen weet inmiddels ook wel dat ze me die dag echt met rust moeten laten, want dan ben ik niet te genieten. In mijn eentje ga ik er dan nog even op uit. Dan ga ik op het bankje van pap zitten en neem ik afscheid van het eiland en laat ik een traantje.’

Woon jij op Ameland en heb je een bijzonder verhaal te vertellen voor een van onze rubrieken of ken of ben je iemand met een goed Ameland verhaal die dat graag met ons wil delen? Laat het ons dan weten via info@persbureau-ameland.nl