Dorothee Herrmann ‘Ik wil graag met de mensen op het eiland praten’

In de rubriek ‘Verliefd op Ameland’ praten we met mensen die hun hart verloren zijn aan het eiland of aan iemand op het eiland. Mensen die voor de liefde naar het eiland zijn gekomen of mensen die uit liefde voor het eiland telkens weer terugkeren. Vandaag vertelt de Duitse Dorothee Herrmann (69) over haar liefde voor Ameland, en voor de Nederlandse taal.’

‘In 1970 kreeg onze parochie een nieuwe pastoor. Deze bracht mij, samen met een hele groep andere kinderen, een zomer naar Ameland. Ik zal dat nooit vergeten, want op het strand van Buren zag ik daar voor het eerst in mijn leven de zee. Ik was vijftien jaar en vond het ontzettend indrukwekkend. Nog altijd voel ik me opgetogen als ik de zee weer zie.
De meisjes verbleven in huis Vrederoos en de jongens op de camping van Klein Vaarwater. Voor ons kinderen was het een heerlijke plek, waar we zoveel vrijheid hadden om te spelen in de weide naast de Vrederoos. We gingen met zijn allen naar het strand, zongen liedjes en verzamelden schelpjes. We liepen van Buren naar Hollum om de vuurtoren te bekijken. Alles was een avontuur en een hele belevenis. Drie weken lang genoten we van het eiland.

Het jaar erna ben ik nog een keer op Ameland geweest, maar toen was ik zelf groepsleider van de kinderen. Dat jaar verbleven we in de Zonnebloem in Buren. Het boerderijtje bestaat nog altijd. Als ik nu op het eiland ben, ga ik er steevast langs om herinneringen op te halen aan die tijd. Ik was toen inmiddels 16 jaar oud. Het was ook de laatste keer dat ik meeging met de groep, want daarna begon ik met mijn beroepsopleiding om verpleegster te worden.’

‘De eerste keer dat ik daarna weer op het eiland kwam, was in de jaren 80, samen met mijn man en zoontje. We huurden een kamertje in Hollum en brachten een week door op Ameland, waarin we veel wandelden langs de zee. Gelukkig vonden mijn man en zoon het ook een heerlijk eiland. Vanaf 1992 gingen we als gezin ieder jaar op vakantie naar Ameland, samen met onze honden.
Het is mooi hoe die eilandliefde steeds weer wordt doorgegeven. Van ons op onze zoon, en hij heeft het weer doorgegeven aan onze kleinzoons. Ze willen ook altijd graag met oma terug naar Ameland, en als ik op het eiland ben moet ik altijd iets van Ameland voor ze mee terugnemen. Het liefst kleding waar Ameland op staat. Ze zijn zo fan van het eiland dat ze dan met een Ameland trui naar school gaan. We gaan dan ook heel graag samen op vakantie naar Ameland.’

‘Ooit hadden wij zelfs het idee om voor altijd op Ameland te blijven en alles achter ons te laten in Duitsland. Dat plan was best serieus, want het was voor mij de aanleiding om Nederlands te gaan leren. Daar ben ik mee begonnen in 2003. Elk jaar volg ik een cursus van tien lessen in de lente én in de herfst. Ik kocht allemaal Nederlandse boeken van schrijfsters van Ameland, zoals Joke Mosterman en Hetty Pouli. Ik houd van de Amelander verhalen, zoals Rixt van het Oerd, maar ook van de paardenreddingsboot, de Amelander koren en muziek. Ook probeer ik altijd tijdens de Kunstmaand in november op het eiland te zijn. De Amelander kunst spreekt mij erg aan en ik vind het altijd heel spannend wat ze allemaal uitvinden en maken van wat ze vinden op het strand, beeldhouwen of schilderen.
Hoewel we toch besloten niet naar het eiland te verhuizen, omdat we allebei in de verpleging werkten en omdat onze zoon nog aan het studeren was, volg ik nog altijd ieder jaar de cursussen. Al meer dan twintig jaar. Nog steeds lees ik in het Nederlands, schrijf ik woorden op die ik niet ken om ze later op te zoeken in het woordenboek. Ik vind het belangrijk om dit te doen, omdat ik het fijn vind om met de mensen te praten in hun eigen taal. Het gebeurt regelmatig dat Amelanders gelijk overgaan op het Duits als ze mijn accent horen, maar dan vraag ik of ze alsjeblieft Nederlands met mij willen praten. Ik heb zelfs een ‘Praat Nederlands met mij’ sticker op mijn tas!’

‘Anderhalf jaar geleden is mijn man overleden. Voor hij overleed hebben we nog zoveel mogelijk tijd doorgebracht op Ameland, samen met onze zoon en zijn gezin. We hebben nog veel mooie herinneringen gemaakt, ook al zat mijn man op het laatst in een rolstoel. De as van mijn man is uitgestrooid op de strooiweiden van de oude begraafplaats in Nes. Tijdens onze wandelingen liepen we daar vaak langs en het leek ons allemaal een mooie laatste rustplaats. Uiteindelijk kom ook ik daar terecht. Het is een bijzondere liefde, deze Ameland-liefde. Waarom dat gevoel zo sterk is, kan ik eigenlijk niet goed in woorden vatten. Het is gewoon zo. We huren al vele jaren een appartement bij ‘De Vlindertuin’ in Nes via Joke Mosterman. Joke is mijn beste vriendin geworden. We hebben dan ook het hele jaar door contact en zij is ook bij mij geweest om Keulen en Aken te bezoeken. Het voelt dan ook als thuiskomen wanneer ik weer op het eiland ben.’

‘Tegenwoordig kom ik meestal alleen naar het eiland en geniet van de rustige omgeving en de vriendelijke mensen. Dan loop ik door het bos en over het strand en verzamel schelpjes en steentjes voor thuis in mijn tuin, een beetje als een jutter. Op Ameland heb ik de vrijheid om er alleen op uit te trekken. In de bossen rondom mijn huis kan dat niet meer. Dat is te gevaarlijk en dan moet je minstens met zijn tweeën zijn.
Ook fiets ik graag op de dijk langs het wad, en ik ben dol op de kleine gezellige dorpjes. Met hun oude gebouwen, heerlijke tuinen en alle schattige winkeltjes waar je leuke dingen kunt vinden, mooie kleding kunt kopen of iets leuks voor de kleinkinderen kunt uitkiezen. Om de dorpjes goed te beleven kun je er beter doorheen wandelen in plaats van fietsen. Ik neem ook altijd een ‘Nobeltje’ mee voor vrienden thuis en geniet ervan om in het zonnetje te zitten met een Nederlandse roman, om de taal nog beter te leren.
Voor mij is het contact met de mensen net zo belangrijk als het genieten van het eiland.
Aan mensen die Ameland gaan bezoeken zou ik dan ook aanraden om te proberen in het Nederlands te praten. Dat geeft je een andere ervaring. Ik voel me daardoor nog meer thuis op het eiland. Ik probeer de taal te lezen, in de winkels en op de menukaart en daardoor is het voor mij avontuurlijker. Het wordt ook steeds meer eigen, want soms heb ik iets verteld en dan weet ik niet meer welke taal ik zojuist heb gebruikt. Het is niet alleen een liefde voor het eiland, maar het is ook een liefde voor de taal.’

Woon jij op Ameland en heb je een bijzonder verhaal te vertellen voor een van onze rubrieken of ken je iemand met een goed Ameland verhaal die dat graag met ons wil delen? Laat het ons dan weten via info@persbureau-ameland.nl