Karin Brandt ‘De Amelanders koesteren hun eiland’

In de rubriek ‘Verliefd op Ameland’ praten we met mensen die hun hart verloren zijn aan het eiland of aan iemand op het eiland. Mensen die voor de liefde naar het eiland zijn gekomen of mensen die uit liefde voor het eiland elk jaar weer terugkeren. Vandaag vertelt Karin Brandt (62) over haar liefde voor Ameland, het eiland waar ze zowel haar mooiste als verdrietigste momenten beleefde. 

‘Ik ben opgegroeid in het buitenland. Wanneer wij in Nederland waren, gingen we altijd naar Zwolle, waar mijn vader vandaan kwam. Het was dan ook pas toen ik zelf in Nederland ging wonen dat ik de Waddeneilanden bezocht.
De eerste keer dat ik op Ameland kwam, in 1997, was heel bijzonder. Ik had net een relatie gekregen met de man waarmee ik later zou trouwen en we wilden een lekker weekendje weg. Ik wilde altijd al eens een Waddeneiland bezoeken en koos willekeurig voor Ameland. We boekten een paar dagen in Hotel Hofker in Nes.
Dat weekend was werkelijk perfect. We hadden prachtig weer, we waren overweldigd door de schoonheid van de duinen, het strand, hoe het licht op het zand weerkaatste. We aten pannenkoeken, de mensen waren zo llief en alles was geweldig. In onze verliefdheid werden we ook verliefd op Ameland. Die liefde voor het eiland was blijvend, de liefde voor elkaar was dat helaas niet.’

Elke schoolvakantie naar Ameland

‘Hoe mooi die eerste ontmoeting met Ameland ook was, de mooiste herinneringen aan het eiland zijn de herinneringen die we samen met ons gezin maakten. Met mijn, inmiddels ex-man, kreeg ik binnen drie jaar drie  kinderen. We kregen een tweeling, twee meisjes, en daarna nog een zoon.
In het begin, toen de kinderen nog heel klein waren, bleven we in de vakanties thuis, in Amsterdam. Dat was met kleine kinderen toch het makkelijkst.
We zijn wel een keer naar Amerika gevlogen, waar mijn familie woont. Maar dat was met kleine kinderen echt zo’n gedoe. Daarop besloten we dat we tijdens de zomervakanties gewoon in Nederland zouden blijven en bedacht ik dat we wel weer naar Ameland konden gaan.
In 2004 waren we dus weer terug op het eiland waar we zo verliefd op waren geworden, samen met onze kinderen die toen twee en vier jaar waren. Dat overweldigende gevoel voor Ameland bleek er niet alleen nog te zijn, het werd alleen nog maar sterker toen we daar als gezin verbleven.
De kinderen waren in extase en vonden het zo fantastisch om daar te zijn, zich zo vrij te voelen. Vanaf dat moment kwamen we elk jaar terug, tot we in 2008 een eigen huisje kochten op Boomhiemke. De kinderen waren toen acht en zes, en we brachten elke schoolvakantie door op het eiland, twaalf weken per jaar. Dankzij mijn baan bij het museum kon dat ook.
We waren allemaal altijd zo blij als we weer gingen en wilden nooit weer van het eiland af als het weer tijd werd om te gaan. De kinderen hebben daar een groot deel van hun jeugd doorgebracht.’

‘Het is altijd een feest om terug te gaan naar Ameland. Wat voor weer het ook is, of het nou stormt of stralend zomerweer is, het maakt mij niet uit. Want de natuur is altijd overweldigend mooi.
Sommige mensen vragen zich af wat er nou aan is om altijd naar hetzelfde eiland te gaan, maar voor mij is het eiland altijd weer anders. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik nog lang niet alles heb ontdekt.
Wat ik ook heel bijzonder vind is het warme welkom dat we altijd krijgen als we naar Ameland gaan. De Amelanders beginnen je te herkennen als je er vaak komt en ik heb er een paar goede, lieve vrienden ontmoet. De authenticiteit van het eiland wordt heel goed bewaakt. De Amelanders zijn heel gastvrij en kunnen heel goed naar buiten treden, maar tegelijkertijd koesteren ze ook hun eigen plek. Ze zijn trots op hun eigen eiland, dat zo zelfvoorzienend is en dat ze zo prachtig hebben opgebouwd. De mensen die daar wonen houden erg van hun eiland, en dat voel je. De gemeenschap is heel sterk. Amelanders zijn écht Amelanders en die authenticiteit stralen ze ook uit. Dan blijf je trouw aan jezelf en dat vind ik heel speciaal.’

“The healing island”

‘In 2016 gingen mijn man en ik helaas uit elkaar. Ik heb alles geprobeerd, maar hij stond erop om het huisje op Ameland te verkopen. Nog steeds kunnen wij er niet langslopen als we op het eiland zijn. Dat is nog te pijnlijk. Onze warmste herinneringen liggen daar; de jeugd van de kinderen, de tijd dat we nog een gelukkig gezin waren.
Het ontmantelen van het huisje, samen met mijn ex-man was heel erg moeilijk. Tijdens de laatste week dat ik met de kinderen in het huisje was maakten we er maar een beetje een grapje van en hebben we het huisje omhelsd en gekust, maar het afscheid viel iedereen zwaar.
Tegelijkertijd moet ik ook relativeren, want het eiland is er nog. De eerste keer dat we op het eiland waren na de verkoop van het huisje en de scheiding, verbleven we bij twee ontzettend lieve Amelandse broers. Eerst twee weken bij de ene, daarna twee weken bij de andere broer. Beide broers zijn inmiddels succesvolle ondernemers op het eiland. Het verblijf bij de broers was zo troostvol en verzachtend. Ik wilde alles voor de kinderen zoveel mogelijk door laten gaan. Hun vakantie, het voetbalkamp van mijn zoon.
Het gevoel voor Ameland is niet verminderd. Er gebeurt daar ook iets met je geest, waardoor je weer tot jezelf kunt komen. Een lieve vriendin noemt Ameland dan ook wel “the healing island”. Het eiland heeft voor mij ook echt bijgedragen aan het helen van het verdriet.’

Zie het eiland zoals het echt is

‘Nog steeds komen we zoveel mogelijk naar Ameland. Nu huur ik meestal een plekje bij een bevriend echtpaar, dat ik ken uit de oude tijd. Vorig jaar heb ik nog twee maanden op Ameland gewoond toen mijn huis verbouwd werd. Ik zou het geweldig vinden om in de toekomst weer een eigen huisje te hebben op het eiland. Dan kan ik weer zo vaak mogelijk mijn favoriete plekjes bezoeken: het Tjettepad als je bij Hollum het strand op komt, waar je prachtig licht hebt tijdens de zonsondergang. Daar vind ik het heerlijk om gewoon te zijn, of lekker hard te lopen. Het is een magische plek.
Maar ook het luisteren naar de vogels die weer nestelen in het voorjaar, wanneer je naar de kwelders fietst is geweldig. Net als de weidsheid van het groene strand.
Als je loopt te jutten op het strand en vuil opruimt, zie je ook hoe de diertjes zich daaronder voortbewegen, het eiland verrast mij nog iedere keer en ik heb nog zoveel te leren.
Mensen die voor het eerst naar Ameland gaan, zou ik dan ook aanraden om het eiland echt te zien zoals het is. Ga naar de lokale door Amelanders gerunde plekken, zoals De Griffel in Hollum, Tante A’n  of De Boerderij. Verwacht geen Ibiza. Verwacht geen pretpark. Ameland is authentiek en dat is juist het allermooiste van het eiland. Elke dag is anders in de natuur, als je dat kunt zien en open kunt staan voor het eiland, het echt omarmt, dan zie je de pracht van Ameland.’

Woon jij op Ameland en heb je een bijzonder verhaal te vertellen voor een van onze rubrieken of ken je iemand met een goed verhaal die dat graag met ons wil delen? Heb jij ook een liefde voor Ameland en wil je daar over vertellen? Laat het ons dan weten via info@persbureau-ameland.nl