Ameland neemt afscheid van Jacob Bakker

HOLLUM – Ameland moet afscheid nemen van Jacob Bakker, de grote man die als motto had: “Een dag niet op Ameland is een dag niet geleefd.”

Jacob Bakker uit Hollum was een boer in hart en nieren zonder echt een boerenbedrijf te hebben gehad. Zijn vader kwam uit een gezin met acht kinderen en drie van hen werden boer; voor Jacobs vader was geen land meer over. Het bepaalde de toekomst van Jacob Bakker, want zonder land kun je geen boer zijn. Later kocht hij hier en daar percelen tot hij 6 hectare had vergaard en hij had het geluk dat hij de boerderij waar zijn overgrootvader en opa in hadden geboerd, kon kopen: de Bakkershoeve. En zo werd hij hobbyboer, met paarden en schapen.

“Ik denk in boeren, ik leef in de natuur,” verduidelijkte Jacob zijn boerenaard, toen hij werd bevraagd voor het boek 'Boeren op Ameland'. “Een boer is zorgzaam en het zijn doorsnee harde werkers. Een boer past op zijn land, beesten en vruchten en ik denk ook wel op zijn huishouding.” Op die manier is Jacob op en top boer geweest. Hij was 51 jaar getrouwd met Akkie Bakker – van Dijk uit Makkum, die als schooljuf van de lagere school naar het eiland kwam en grote Jacob ontmoette. Ze kregen drie kinderen, twee zoons en een dochter en een trits kleinkinderen en zagen inmiddels de achterkleinkinderen geboren worden. “In sien sterke ârmen waren wy feilech en geborgen,” schrijven ze in het Amelands boven de rouwadvertentie. Boer Jacob Bakker zorgde voor zijn huishouding.

Dat de rouwadvertentie in het Amelands is opgesteld is niet zomaar. Jacob hield van het dialect en sprak het zuiver en graag. Hij werkte mee aan de uitgaven van het ‘Woa’deboek fan ut Amelands’ en de tweede editie ‘Groat Amelander Woa’deboek’. De man van de Bakkershoeve gebruikte woorden en termen die bijna niemand op het eiland nog gebruikt. Hij had een serie begrippen voor touw paraat die schier eindeloos was: hoa’ntouw, stea’ttouw, haktouw, seeltouw en zo kon hij nog wel even doorgaan. Met zijn medewerking aan de woordenboeken heeft Jacob er mede voor gezorgd dat die erfenis te boek is gesteld.

Toen het de jonge Jacob duidelijk werd dat hij zonder land geen boer kon worden zocht hij eerst werk in de zuivelfabriek en werd op zijn 24ste administrateur van wat toen bejaardentehuis De Stelp was. Hij klom op tot directeur van de ouderenvoorziening en deed dat werk tot zijn 60ste. Bij zijn afscheid werd hij geridderd voor zijn werk voor de gemeenschap. Als vrijwilliger stond hij aan de basis van de herbouw van korenmolen De Verwachting, de molen die inmiddels furore maakt als mosterdmolen en Amelander mosterd produceert. Hij was er actief bij betrokken. Ook zat hij in de organisatie van het weidevogelbeheer. Jarenlang kwamen de tellijsten van vogelwachters in de Bakkershoeve binnen, waarna Jacob ze verwerkte tot rapporten.

Eens in het jaar trommelde Jacob vrienden, kinderen en kleinkinderen op om te helpen met hooien. Hij deed het op de ouderwetse manier en droeg zo bij aan het levendig houden van de boerencultuur op het eiland. De kleinkinderen mochten bij hem, zoals dat altijd ging op Ameland, boven op het hooi op de wagen zitten. Daar genoot de familieman van, net als van de verschillende landschappen van het eiland en de wisseling van de seizoenen.

Hij vond alles op Ameland: zijn vrouw, zijn land, zijn kroost, zijn taal en zijn seizoenen. Hij hoefde niet zo nodig van het eiland af en zei daarover: “Een dag niet op Ameland is een dag niet geleefd.”

Op 10 juli wordt hij op zijn geliefde eiland naar zijn laatste rustplaats gebracht.

Gebaseerd op 'Boeren op Ameland'