Voetstappen

BONAIRE – Een verhaal van Ria Evers-Dokter.

Voetstappen

Buiten heerst nu weer een intense stilte, maar in zijn hoofd razen gedachten die hem dwingen op dit late uur de deur open te doen.

Alleen zat hij in het kleine appartement. De airco draaide, maar toch voelde de lucht klammig aan.

Ze had hem alleen gelaten nadat ze hem had verteld dat ze er dringend even uit moest, dat ze gek werd van de ruimte en die zoemende mug. Dat ze tijd voor haarzelf nodig had en dat ze daar ook recht op had. Ze verdween door de zware houten deur. Hij hoort haar slippers kletsen tegen de marmeren tegels van het tuinpad en ruikt haar parfum dat wegzweeft door de stilte.

Hoewel zijn rolstoel best comfortabel is, zit hij toch niet lekker en het liefst zou hij nu even languit op de bank liggen. Dat kan nu niet omdat zij de stok tegen de badkamermuur heeft laten staan en zonder de stok kan hij geen stap alleen doen.

Plassen moet hij ook dringend en de fles, die ze anders naast hem achterlaat voor noodgevallen, staat er ook niet. Weg is ze en hij is moederziel alleen.  

De stilte buiten is gekmakend intens. Niets hoort hij, geen nachtvogel, geen ruisende palmboom, geen joelende jongelui.

Hij hoort voetstappen naderen. Zware stappen, die langzaam naderbij komen. Ze houden even stil en dan hoort hij hoe de stappen naar het keukenraam gaan. Rammelende ruiten laten hem weten dat er iemand staat die het raam probeert te openen.

Terug komen de stappen, nu naar de voordeur. Even is het doodstil en dan verdwijnen de stappen weer. De stilte keert terug en ademloos luistert hij. Het is alsof er iemand staat die zwaar ademt en ook af en toe de adem inhoudt. Alleen is hij en kan zich niet verweren als iemand hem iets zou willen doen. Had hij zijn stok maar, dan kon hij tenminste slaan… Is er iets wat hij wel zou kunnen doen? Buiten is het nu weer intens stil, maar in zijn hoofd razen gedachten die hem dwingen op dit late uur de deur open te doen.

Hij kan zich niet langer inhouden en wil naar de deur, kijken wie er is en wat er is. Voorzichtig rolt hij zijn stoel door de kamer naar de voordeur. Voorzichtig drukt hij zijn lichaam op tot hij staat. Het zijn maar drie pasjes tot de deur. Dat moet lukken, dat kan hij wel. Hij zet voorzichtig zijn eerste stap, blijft dan staan. Net als hij wil proberen nog een pas te zetten verliest zijn verlamde rechterbeen alle kracht en valt hij plat op de grond. Zijn lichaam is gedraaid, hij ligt op zijn verlamde rechterarm en kan geen kant op. Angstzweet breekt hem uit. Hulpeloos is hij en kan niets doen, alleen maar wachten.

Dan hoort hij weer die voorzichtige voetstappen. Weer komen ze dichterbij. Nu hoort hij ook een gerammel. Een sleutel die in het slot wordt gestoken. Ze is weer thuis en knielt huilend bij hem neer.

© H.M. Dokter

⇒ lees hier meer verhalen van Ameland

Jeanet de Jong
Jeanet de Jong

Jeanet de Jong stopt op 31 augustus 2023 met haar Persbureau Ameland. De nieuwsvoorziening wordt onder dezelfde naam, met een ander logo en andere opmaak als nieuwsblog voortgezet door een externe partij. De mailadressen gekoppeld aan de website verdwijnen.

Artikelen: 18280

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *