Wadexpeditie per roeiboot met Amelander

HOLLUM – Ysbrand de Jong van Ameland nam deel aan de Wadexpeditie 2011. Donderdag keerde hij op het eiland terug met de veerboot en een overbelaste pols. De expeditie in de  Delphine ging van Den Helder naar Eemshaven in 7 dagen. De Jong roeide mee vanaf Terschelling. Vandaag zijn verslag van de tocht naar de Eemshaven, via Noordpolderzijl.

“Op maandag 4 juli vertrokken we richting Schiermonnikoog, uitgezwaaid door enkele jachthavengasten en mensen die op de veerboot wachtten. De vloedstroom hielp enorm mee en zonder veel inspanning haalden we al snelheden tot 13 km/u. Op het wantij onder Ameland stond nog niet voldoende water om deze hindernis te passeren. Het is een vreemde gewaarwording om uit de boot te stappen en te ontdekken dat er iets meer dan een enkel water staat.

We moesten dus even geduld hebben. Onze ‘jonge hond’ uit Harlingen, Jan Jetze, kon dit niet aanzien en nam de sloep op sleeptouw en heeft ons naar iets dieper water gesleept. Al snel konden we roeiend de tocht vervolgen. Er wordt gestemd over de bestemming van vandaag; Lauwersoog (vandaag een half uur korter en de dag erop één uur korter) of toch Schiermonnikoog. Het wordt unaniem de laatste.

De oversteek van de Zoutkamperlaag was woelig, maar we kwamen toch veilig in het Gat van Schiermonnikoog om daarna het slingerende toegangsgeultje van de jachthaven in te draaien. Na 4 uur en 3 kwartier en 31 km roeien zijn we in de jachthaven.

We nemen afscheid van Jan Jetze, hij heeft de TVTAS volbracht en neemt de veerboot naar Lauwersoog. Het dagelijkse uitpakken van de boot kan weer beginnen. We besluiten een taxi te nemen om bij onze kampeerplek te komen.

5 juli: We moeten wachten op het opkomende water en de vervanging van Jan Jetze; Jacob Vorenkamp uit Deventer. We vertrekken om 5 voor 11 uit de jachthaven richting Noordpolderzijl en worden uitgezwaaid door een oud-collega van Ron. Het weer is werkelijk ideaal; weinig wind en een heel mooi zonnetje. De route wijkt iets af van de planning; er worden schietoefeningen gehouden in de Marnewaard. De doffe dreunen zijn zeer duidelijk te horen op het wad. We steken hele stukken af om zo weinig tegenstroom te ondervinden. Het is gelukkig hoogwater en we roeien in een mooi tempo door. Zo nu en dan komen we een jachtje of werkscheepje tegen en zonder uitzondering zwaaien ze of steken een duim op. Ook spotten we regelmatig een zeehond die nieuwsgierig met z’n kop net boven water naar ons kijkt.

Door het hoge water kunnen we net over de rijsdam het beprikte geultje van Noordpolderzijl in varen. Het is een heel klein haventje waar twee platbodems een rondvaartboot en een garnalenkotter liggen.

Na het grote uitpakken staan de roeiers op de dijk met verbazing uit te kijken naar het weidse lege Groninger polderlandschap. Onder aan de dijk staat een klein cafeetje ’t Zielhoes, een gemaal en even verderop een boerderij. De eerste bebouwing is zeker drie km verwijderd.

We mogen direct naast het gemaal onze tenten opslaan. Enkele stoere roeiers nemen een duik in het koude polderwater.

In tegenstelling tot de diners die we op de eilanden gewend waren is de menukaart bij het Zielhoes minder uitgebreid. Wel worden we uiterst vriendelijk bediend. Na gezellig op het terras te hebben gezeten, gaan we genieten van het uitzicht op het buitendijks gebied. De stilte is voor de meeste mensen oorverdovend.

De volgende dag hoeven we ons niet te haasten, de haven valt tijdens laagwater volledig droog.

Er staat een matig windje en drie spatten regen.

De planning was om 12 uur, maar we besluiten de gok te wagen om een half uur eerder te vertrekken.  Weer worden we uitgezwaaid door de eigenaren van de platbdodems. De vissers van de garnalenkotter kijken ons hoofdschuddend na. Na slechts 200 meter roeien ligt de sloep muurvast in de slik. We besluiten een kwartier te wachten, we proberen het opnieuw en we komen nog vooruit ook! Het geul is zo smal dat de sloep er net in past, de riemen steken we in het slik en zo komen we langzaam verder. Dit is voor ons allen en bijzondere ervaring.

Halverwege het geultje is een werkscheepje van Rijkswaterstaat bezig met het zetten van prikken in de geul. De schipper, Bert de Boer (oud- Amelander) had ons al gezien en stuurde zijn scheepje in een priel en wij konden mooi doorvaren. Ondertussen nam hij enkele foto’s van ons.

Omdat we vrij vroeg waren vertrokken, konden we optimaal profiteren van de vloedstroom en zo verliep het laatste deel van de laatste etappe zeer voorspoedig. Onze dame aan boord spoorde ons aan om toch nog enkele sprintjes te trekken waarbij we snelheden tot boven de 14 km/u bereikten.

Volgens de richtlijnen van de haven moesten we onder escorte van een motorboot de Eemshaven in worden begeleid. Volgens de autoriteiten zou de sloep niet voldoende manoeuvreerbaar zijn….

Na 7 dagen en 180 km roeien op het wad in weer en wind weten we nu wel beter.

Na het traileren en het uitpakken van de sloep, het poseren voor de foto is het dan toch echt tijd om afscheid te nemen. We hebben tijdens deze expeditie ontzettend hard moeten bikkelen in weer en wind, spierpijn moeten doorstaan, enorm veel gelachen, heel veel genoten van de rust, ruimte en schoonheid van ditunieke  waddengebied.”

>>> lees hier over de Admiraalsgroet van Haal an Antje

Op de groepsfoto:

Staand vlnr:

Rosanne Kroeze – Rotterdam

Remco Klomp – Deventer

Floris de Graad – Deventer

Ysbrand de Jong – Hollum Ameland

Jacob Vorenkamp – Deventer

Zittend:

Hans Doornebos – Deventer

Ron Straver – Deventer

Niet aanwezig op de foto, maar zeker niet minder belangrijk:

Carel Bolt – Deventer

Jan Jetze Zandstra –  Harlingen

Dick Ursinus – Rotterdam

De plannen voor een nieuwe Wadexpeditie worden al gesmeed: over twee jaar en dan naar het Duitse wad.