Vuurtorenvrouw aangrijpende voorstelling

HOLLUM – De kop is eraf. Baukje Fennema uit Oostmahorn, verhalenvertelster en actrice, speelde op 4 augustus haar première van Vuurtorenvrouw onder de stralen van de vuurtoren van Ameland. Zaal De Slufter was zo snel uitverkocht, dat er op 3 augustus een voorpremière werd gespeeld. De Amelander vuurtoren had Fennema geïnspireerd tot het stuk, waarin ze vertelt wat de taak van de vuurtorenman is, haar man Arend, en wat haar taak is. Hij is de vuurman, zij is de vaarvrouw.

In De Slufter, een van de gebouwen van hostel en groepsaccommodatie Sier aan Zee, is een theateropstelling geplaatst: een stuk of 40 stoelen en nog wat snel bijgeschoven krukjes, een tafel voor de geluidstechnicus en een toneel met een Mariabeeld, telefoon, schommelstoel en altaartje met kaarsenstandaard en klankschalen. Wat die attributen met elkaar gemeen hebben en waar ze voor worden gebruikt legt Baukje Fennema al spelend uit en in het laatste deel van de voorstelling gebruikt ze na elkaar alle spullen in het ritueel dat ze aan het begin beschreef. Haar man ontsteekt het licht van vuurtoren, daar heeft zij verder geen werk aan. Hij brengt het licht naar de mensen en zij brengt, als vaarvrouw, de mensen naar het licht. Ze begeleidt de doden naar de overzijde van het water.

De schuifdeur van De Slufter staat open, op het tegelpad ligt een lange blauwe lap. Het is de zee en daarachter zijn de bomen van het Hollumer bos te zien. Het is de overkant, waar de doden worden opgehaald door een engel.

De voorstelling begint met humor en wordt allengs serieuzer en aangrijpender. Er valt wat te lachen als de speelster vertelt dat we op de vierde trans van de vuurtoren zitten. Het is Open Dag en zij legt uit wat voor werk ze doet. Ze haalt de mensen op die gestorven zijn, doet een ritueel met ze in de vuurtoren en vaart ze bij het ochtendgloren naar de overzijde. Tijdens dat ritueel treedt zielenrust in en niemand van de gestorvenen is dan nog bang. Een paar keer gaat de telefoon en belt God; er is weer iemand dood die moet worden begeleid.

De voorstelling duurt een uur en in de eerste helft ratelt de Vuurtorenvrouw maar door. Over haar werk, over God, die ze heel hoog heeft zitten, en over de engelen die de rouwende achterblijvers begeleiden. Het gaat over twee ruziënde zussen, die op hoge leeftijd nog altijd met elkaar kijven. ”Ze moeten nog in balans komen,” zegt de Vuurtorenvrouw, ze zijn nog niet klaar om te sterven. Ze vertelt over het meisje dat ernstig ziek was en doodging en dat anders dan de meeste gestorvenen, geen angst hoefde overwinnen. Zij was niet bang, zij was klaar voor de vaart naar het licht.

De achterblijvers worden begeleid door engelen. Die zien soms diepbedroefde en zwaar rouwende mensen die krom lopen vanwege de zware rugzak vol grote keien. Elke kei is een diep verdriet vanwege het verlies van een dierbare. Of een droom. “Haal ze uit je rugzak”, adviseert een engel, “en leg ze voor de open haard op de grond, leg ze in het licht.” De voorstelling heeft veel van dit soort troostende woorden.

Op driekwart van de voorstelling belt God nog een keer en dan voert de Vuurtorenvrouw voor het oog van het publiek het hele ritueel uit met de kaarsen, het wierook, de klankschalen, het Mariabeeld, de schommelstoel en de kom met water. Het einde van dat ritueel luidt voor haar een nieuw begin in: ze maakt nog eenmaal een carrièreswitch. Voor wie ze het ritueel doet en waarom ze ander werk wil gaan doen vertellen we hier niet. Ga maar kijken en lachen en misschien ook wel een beetje huilen.

De aangrijpende voorstelling over verlies, troost en liefde eindigt met de telefoon. Die rinkelt en blijft lang rinkelen. De Vuurtorenvrouw is dan al naar buiten gelopen, maar als het rinkelen te lang duurt komt ze terug: “Is er dan niemand die even de telefoon opneemt?” Ja, die is er. Eva Visser uit Ballum staat op uit het publiek: ze heeft God aan de lijn. Er is weer iemand overleden.

Baukje Fennema krijgt in De Slufter een staande ovatie. Na de voorstellingen praten diverse mensen uit het publiek met haar en elkaar na, terwijl buiten de lichtbundels van het torenlicht over de duinen stralen.

De Vuurtorenvrouw, een (ver)licht sprookje over troost, met vertellingen, zang, muziek en beweging, onder regie van Anne Graswinckel, wordt nog diverse malen op het Friese vasteland gespeeld. Wie in de gelegenheid is: ga dat zien!

• Donderdag 8 augustus Van Harenskerk 20.00 uur Van Harensstraat 1, Sint Annaparochie
• Zondag 25 augustus Kerk Hegebeintum 15.30 uur Reserveren via 0518 411783/ rekreaasje@planet.nl
• Vrijdag 30 augustus Waddenhoeve 20.00 uur Nieuwebildtdijk 296, Sint Annaparochie
• Zaterdag 31 augustus Waddenhoeve 20.00 uur Nieuwebildtdijk 296, Sint Annaparochie
• Zaterdag 7 september Andreas Tsjerke 20.00 uur Tsjerkepaad 2, Wijnaldum
• Zondag 8 september Doopsgezinde kerk 15.00 uur Stationsweg 3, Holwerd
• Vrijdag 13 september Conchis-State 20.00 uur Konkelswei 4, Oosterbierum
• Zondag 15 september Conchis-State 15.00 uur Konkelswei 4, Oosterbierum
• Zaterdag 21 september Aerdenplaats 20.00 uur Ds. Schuilingstraat 4 – 6, Oude Bildtzijl Reserveren 0518 421012 info@aerdenplaats.nl
• Zaterdag 28 september Godeharduskerk 20.00 uur Hegebuorren 17, Marrum

Reserveren bij Baukje Fennema (tenzij anders aangegeven): 06-23931868, ithaka-baukje@online.nl of via facebook: Baukje Fennema.

⇒ bekijk hier de Vuurtoren Startpagina