Tip
Een tip of adverteren? Neem dan contact op met info@persbureau-ameland.nl.
Verhaal – Een mislukt uitje
HOLLUM – Een mislukt uitje, ofwel einde oefening….. Het is het jaar 1966, welke maand het was, weet ik niet meer, maar op ons buureiland Terschelling maakt de reddingboot van station paal 8 (Midsland), Nicolaas Marius (dezelfde boot die nu bij ons onder de naam Abraham Fock in het reddingsmuseum staat, ik verdom het om Maritiem Centrum te zeggen, want die naam verdient het niet) zich op om op de maandelijkse oefentocht te gaan. Het is kalm rustig voorjaarsweer met weinig wind, alleen is het bewolkt. Om 10.00 precies vertrekt de tractor met de boot op de wagen naar het strand en om 10.15 zijn ze onderweg. Aan boord zijn 5 mannen, allen geoefend en wel bevaren. Ze hebben de hele zaterdag nog voor zich, en dus zegt er een tegen de schipper, "hee, ik heb een idee, zullen we naar Ameland gaan, dan kijken we even in Hollum, en gaan we rond een uur of 4 weer naar huis". Nou, de schipper en de rest van de crew vond dat ook wel wat, dus werd de steven oostwaarts gewend, en ving de trip naar Ameland aan.
Ze kwamen rond 13.30 op het Zuidwest strand hier op Ameland aan, en ze legden hun boot tussen de zinkstukken 3 en 4 voor anker, het was op dat moment vallend water, dus hebben ze flink wat ankertouw gebruikt, iets wat later een noodlottige fout zou blijken. De mannen gaan dus lopen en komen rond 14.00 uur in Hollum aan, waar ze neerstrijken in Hotel "de Welvaart", bij Monte en Tine Visser, waar ze eerst een flink bord Snert nuttigen, want van zeelucht krijg je honger, natuurlijk. Ze kunnen goed met de aanwezigen praten, want het Mezzlanners, lijkt erg op het Hollumse dialect, en al gauw wordt het heel gezellig.
De bewoners van ons buureiland staan erom bekend, dat ze wel een borreltje lusten op zijn tijd. In het eind van de 19e eeuw, vroeg de vrouw van de toenmalige burgemeester van Terschelling aan een aantal vissers waarom ze toch zoveel dronken, waarop ze ten antwoord kreeg: "Wèrom wy safolle sûpe?, No, us tongen binne net fon lap in lear!" Dus vandaar… Maar na een paar gezellige uurtjes moeten de heren toch maar weer op huis aan, want anders redden ze het niet om voor donker thuis te zijn, dus wordt de reis terug weer begonnen en men loopt vrolijk gestemd weer richting strand. Maar zijn ze nu verkeerd gelopen, of speelt de drank hen parten? Van de Nicolaas Marius geen spoor… Totdat er iemand plotseling naar rechts kijkt, en een werkelijk afgrijselijke vloek slaakt.
Wat is er gebeurd? Toen de heren aankwamen, was het bijna laag water, maar gedurende hun paar gezellige uurtjes is het weer vloed geworden en omdat ze een nogal flink eind ankertouw hadden uitstaan, is de boot bovenop zinkstuk nummer 3 terecht gekomen, waar hij ondanks de vloed, muurvast bovenop zit. Wel, na nog een paar behoorlijke Terschellinger vloeken, gaat een van de mannen de plaatselijke commissie waarschuwen, en ik zie nog hoe Simon Gorter gniffelde om het gebeuren, dat al spoedig in heel Hollum bekend is geworden en het commentaar was dan ook niet erg vleiend voor de mannen van Terschelling. Hoe het bootje van het zinkstuk is gehaald, weet ik niet meer zo goed, maar ik weet nog wel dat hij in de reed van Gribbert Ruygh stond, op onze reddingbootwagen terwijl de Inspecteur materieel van de reddingmaatschappij, meneer Prevoo, er luid vloekend en tierend omheen liep. En meneer Prevoo kon vréselijk goed en op z‘n Amsterdams vloeken, dat weet ik nog wel, wij kenden hem goed, want hij kwam vaak bij ons thuis als hij hier de boel kwam inspecteren, hij was nogal dol op mijn moeders kookkunst, dus wij zagen hem ieder jaar minstens twee keer.
In ieder geval is de Nicolaas Marius op een dieplader naar Amsterdam gegaan, maar dat was niet genoeg, er moest bij de werf van de gebroeders Taat in Katwijk een heel nieuwe bodem ingezet worden, en onze reddingboot ging naar Terschelling, terwijl wij zolang een reserve reddingboot kregen en dat was toevallig de Baron van Kattendijke, die nu van Dries van der Laag is. Volgens Sietse de Jong een waardeloze boot, want hij had liever een houten.
Bram Herder
