Truus Akkerman en Tine Dokter

75 jaar vriendinnen
Trijntje Engels en Trijntje Bakker zijn al meer dan 75 jaar vriendinnen. Trijntje Engels kennen we als Truus Akkerman-Engels en Trijntje Bakker wordt al heel lang Tine Dokter-Bakker genoemd.
Ze zijn alle twee 81 jaar. Truus is de oudste. Het praten gaat goed, herinneringen te veel om op te noemen. De klad zit een beetje in de knieën.  Het lopen gaat wat moeilijker, maar na de uitvinding van rollator en scootmobiel is de actieradius van tachtig jarigen danig uitgebreid. Truus beweegt zich buiten haar aanleunwoning voort op een scootmobiel. Tine loopt en fiets nog als een kievit. Daaraan zie je dat ze drie maanden jonger is dan haar vriendin.
De vriendschap begon op kleuterschoolleeftijd. Niet dat er in hun tijd een kleuterschool was. Ze gingen met 5 jaar naar de lagere school.
Truus woonde op het Zwaneplein. Tine woonde in die tijd aan de Westerlaan. “Waar Jacob en Akkie nu wonen.” Douwe, de grote broer van Truus, vroeg aan Tjeerd, de grote broer van Tine, of zijn zusje vriendin met Tine mocht zijn. “Uut naam van ons Moeke, mag ons Trijntje met jimme Tine speule?” Zo is het begonnen en tot op heden niet geëindigd. “We hebben nooit ruzie gehad”, zeggen beide Trijntjes. Die eerste speelmiddag gingen ze kuieren, Eates uut en op de dijk kregen ze een reep.
Tine en Truus vertellen over hun jonge jaren. Spelen tussen de boompjes achter de vuurtoren en ravotten op het strand. Als dertien jarigen maakten ze een keer een strandwandeling. Truus had een nieuwe jas aan, “een groene jas met een ruitje”, en een groen hoedje op. Dat hoedje woei van haar hoofd. Ze mist het nu nog. “De wind kwam eronder en het hoedje woei in een zwin. Het werd door de stroming naar zee getrokken. Er loopt nu nog iemand op Terschelling met mijn hoedje op.” Ze gingen gezamenlijk naar huis om kruideniersechtpaar Engels te vertellen dat ze haar nieuwe hoedje was verloren. Zo ging dat. Eén voor allen en allen voor één.
Het vriendinnenclubje bleef niet beperkt tot de twee Trijntjes. Annie Visser-Bakker speelde mee en ook Siena Kanger-Visser. Bettie Appelman was, totdat ze ging verhuizen, van de partij. Het was een hechte groep vriendinnen.
“Eens op een zondagavond hebben we met z’n allen de vredespijp gerookt. We waren ongeveer 16 jaar. Tine was naar huis gegaan en had een pijp en tabak gehaald. In de WC heeft ze de pijp aangestoken.” De meiden gaven de pijp aan elkaar door en rookten: dat ze maar nooit ruzie mochten krijgen en dat ze altijd vriendinnen zouden blijven. Het heeft geholpen. De ruzie bleef uit en vriendinnen bleven ze door dik en dun. Later aten ze nog eens een vredesappel.
In de zomer was de groep groter. Meiden van de vaste wal die grootouders op het eiland hadden wonen sloten zich graag bij de vriendinnenclub aan. Ze gingen naar het strand en bleven soms een hele dag op het Suudwest. “We hadden altijd schik.”
Toen er jongens in het spel kwamen, Tine had als eerste verkering, kwamen de skiemer avondjes. De mannen deelden in de clubvreugde. Gies en Tine, Bertus en Annie, Minne en Siena en Klaas en Truus zaten dikwijls een avondje bij elkaar. Ze aten en dronken wat en praatten, de hele avond. Er was geen wijn of bier. “Er kwam geen drank aan te pas. Pas toen we 25 jaar bij elkaar waren hebben we dat gevierd met een borreltje”.
“Onze mooiste tijd viel eigenlijk in oorlogstijd”, vertelt Tine. De oorlog duurde van hun 15e tot hun 20e . Dat was jammer, want de jonge meiden wilden dansen en plezier maken. “Er was niks. Dansen was er niet bij.“  Oud en Nieuw uitzitten was een van de plezierige herinneringen aan die jaren. En de winters. “Het paste ons niet, die strenge winters, maar het heeft ons veel plezier opgeleverd.” Sneeuw- en ijspret met schaatswedstrijden. De prijsuitreiking werd gevierd met chocolademelk van cacao doppen. “We zongen en deden stikjes. Alles deed mee.” De lange winters werden tevens opgefleurd door Sunneklaas. Siena, Truus en Tine gingen een keer in het pak. “We hebben Tine nooit gezien want we waren elkaar kwijtgeraakt”. Terwijl Siena en Truus in de gang van De Welvaart stonden te voesten liep Tine over de Driesprong. Het was Cor Wijnberg die voor de winkel van Antje Kanger stond die meteen doorhad dat er een wief in het pak zat en wie dat was. “Cor was daar heel scherp in. Die kende iedereen.” Ze hebben in de oorlog twee keer Sunneklaas gevierd. Later mocht het niet meer.
De club is niet meer compleet. Klaas is overleden, Bertus is er niet meer en ook Gies en Siena moeten ze missen. Tine, Minne, Annie en Truus bezoeken elkaar en houden contact en eten eens in het jaar samen.
Truus en Tine zitten op de bank in de kamer van de aanleunwoning van Truus. Ze lachen om de gebeurtenissen van vroeger, glunderen bij de herinneringen. “Zij kan beter onthouden dan ik”, zegt Truus over Tine. Samen graven ze in hun geheugen: “en weet je dat nog?” Ze zijn bedroefd om de partners en vrienden die er niet meer zijn om de verhalen aan te vullen en mee te genieten. Al 75 jaar delen ze lief en leed. Twee volle bossen haar en hoofden vol verhalen. De twee Trijntjes blijven vriendinnen.