Renee van Veldhuizen ‘het is mooi om te zien hoe de geschiedenis zich herhaalt’

Foto: Rinnie Wijnstra

In de rubriek ‘Verliefd op Ameland’ praten we met mensen die hun hart verloren zijn aan het eiland of aan iemand op het eiland. Mensen die voor de liefde naar het eiland zijn gekomen of mensen die uit liefde voor het eiland elk jaar weer terugkeren. Vandaag vertelt Renee van Veldhuizen (62) over haar liefde voor Ameland, die haar al meer dan vijftig jaar naar het eiland brengt. 

‘Het is inmiddels al 52 jaar geleden dat ik voor het eerst op Ameland kwam. Aan die eerste keer heb ik niet echt specifieke herinneringen. Ik weet wel dat mijn vader er eigenlijk geen zin in had. Hij was overspannen en op aanraden van een oom van mijn moeder die een huisje op Ameland had, gingen we erheen. Dan kun je lekker gaan vissen, had die oom gezegd.
Mijn vader hield helemaal niet van vissen, maar we zijn toch gegaan en uiteindelijk zat hij in het donker in de Ballumerbocht te genieten. Vanaf dat moment gingen we ieder jaar naar Ameland. Mijn vader is inmiddels overleden en mijn 87 jarige moeder gaat ook niet meer, maar de rest van de familie blijft komen. Kinderen, kleinkinderen: we zijn allemaal verslaafd aan het eiland.’

De boot voer alleen voor ons

‘Die eerste vakanties brachten we door in vakantiehuisje De Blauwvinger. De oom van mijn moeder kwam uit Zwolle, vandaar de naam. Dat huisje werd na drie jaar verkocht en toen huurden we een huisje bij de familie Nobel, wat later de familie Visser werd. Inmiddels zitten we al bijna 49 jaar op Roosdunen in Ballum. Al zijn we tussendoor wel naar een groter huisje gegaan, want mijn zus en zwager gingen eerst ook nog mee, ik kreeg kinderen en het werd wat te krap.
Op het eiland liggen vele herinneringen, heel mooie, maar ook minder mooie herinneringen. Zo weet ik nog goed dat mijn vader 35 jaar geleden een herseninfarct kreeg op Ameland. Ik vond hem in de keuken en in die tijd was er nog geen mobiele telefoon en het huisje had ook geen vaste telefoonaansluiting. Ik ben toen razendsnel naar de huisarts gereden. Mijn vader mocht niet met de helikopter, want als hij opnieuw een herseninfarct zou krijgen, zou de druk te hoog zijn in de lucht. En de boot voer ook niet meer. De boot heeft toen alleen met de ambulance en de auto waar mijn zus en zwager in zaten de overtocht gemaakt. Anderhalf jaar voor hij overleed heeft mijn vader ook nog een hartaanval gehad op het eiland. Hij werd toen wel met een helikopter van het leger van het eiland gevlogen en werd in de lucht nog gereanimeerd. Uiteindelijk is hij thuis overleden, inmiddels ook alweer bijna 28 jaar geleden.’

Een Amelander bruiloft

‘Mijn moeder is daarna altijd met ons naar Ameland blijven gaan. Ik weet nog dat ik me vroeger afvroeg hoe dat nou moest als ik een man zou treffen die niks met Ameland had. Maar daar heb ik me onnodige zorgen over gemaakt, want als het aan mijn man zou liggen zouden we nu onze spullen inpakken en verhuizen. Hij kan urenlang over het eiland zwerven met de hond.
Ook onze twee dochters gaan nog altijd naar het eiland. Onze schoonzoon was in eerste instantie vrij snel uitgekeken op het eiland, tot hij, net als mijn vader, het vissen ontdekte op het eiland. Nu is hij niet meer bij de forelvisvijver weg te slaan.
Onze jongste dochter zou wel graag met haar vrouw op het eiland gaan wonen. Ze zijn zelfs getrouwd op Ameland. Risje Sinnema was de trouwambtenaar op het gemeentehuis, Rinnie Wijnstra maakte prachtige foto’s en we verbleven bij de Witte Reep, tussen Ballum en Hollum, waar De Boerderij uit Ballum een geweldige barbecue heeft verzorgd: Amelandser wordt het niet!’

Een leven naast je eigen leven

‘Ik kan eigenlijk niet één herinnering uitkiezen die mij het meest dierbaar is. Het voelt een beetje alsof je naast je leven hier, ook nog een leven op het eiland hebt. Je bouwt een speciale band op met Amelanders en mede Ameland-liefhebbers die je telkens weer tegenkomt of opzoekt op het eiland.
De bruiloft van mijn dochter vond ik erg mooi en ook best emotioneel. We hebben drie heerlijke dagen gehad, met zijn allen op die kampeerboerderij en het was geweldig toen we na de ceremonie naar de Ballumer bocht gingen om daar champagne te drinken en foto’s te maken met Rinnie.
Maar misschien vind ik het mooiste wel gewoon dat de geschiedenis zich weer herhaalt en dat ik er getuige van mag zijn hoe mijn kleinkinderen ook weer verliefd worden op Ameland, net zoals ik en net zoals mijn dochters vroeger. Mijn kleinzoons spelen thuis “Ameland”, dan rijden ze met kleine caravannetjes rond. De oudste mag tegenwoordig op het eiland alleen op de fiets naar opa en oma toe fietsen. Alles komt weer opnieuw terug. Dat is gewoon heel bijzonder.’

Vroeg wakker

‘Er zijn een heleboel mooie plekjes op Ameland, maar het liefst ben ik in de duinen van natuurgebied Roosdunen. Dat is het gebied dat achter ons huisje ligt, tussen het park en de zee. Ik ben al vroeg wakker en stap dan om een uur of zes op de fiets. Ik ga dan op de oude stuifdijk zitten bij de picknickbank en kan daar dan heel lang luisteren. Naar de zee, de vogels en de wind. En op dat tijdstip zie je geen mens. Heerlijk!
Vooral in de periode na de herfstvakantie of in maart kun je eindeloos lopen zonder mensen tegen te komen. We wandelen veel in Hollum en Buren. Zelf hou ik het meest van de duinen, maar de rest gaat graag het strand op. Als we naar een strandpaviljoen gaan dan gaan we naar Ballum. Misschien omdat we vroeger ook altijd naar het strand van Ballum gingen, voordat het op de schop ging. Ook drinken we wel regelmatig wat op het terras bij Nobel en gaan we graag naar het pannenkoekenhuis, waar de jongens lekker in de speeltuin kunnen spelen. Maar omdat de kleinkinderen nog niet heel lang kunnen tafelen halen we ook vaak wat af bij het Krûûspunt bij familie de Kruyk.’

Je laat je zorgen achter

‘Het is lastig om een tip te geven voor nieuwe Amelandgangers, want wij komen al zolang op Ameland. Het hangt er ook maar net vanaf wat de samenstelling van je gezin is, maar er is voor iedereen genoeg te doen. Ameland is niet groot, maar wat ons betreft heb je ook genoeg aan zand, zee en zon. Vooral wanneer je met kleine kinderen gaat.
Natuurlijk zijn er op de campings en vakantieparken ook animatieteams om de kinderen te vermaken, maar ik denk toch dat je voornamelijk naar de Wadden moet gaan vanwege de natuur. Vanwege het wandelen, fietsen en natuurlijk het vissen. Voor de kinderen is het geweldig om op een ponypaardje door de duinen te hobbelen. Of ’s avonds nog even met zijn allen naar het strand. Maar ook een proeverij bij de Amelander bierbrouwerij in Ballum echt de moeite waard!
Wat Ameland nou zo bijzonder maakt vind ik ook lastig om in woorden uit te drukken. Het is een gevoel. Een gevoel waar je heimwee naar krijgt als je te lang niet bent geweest. Je laat je zorgen achter je zodra je op de boot stapt en op het wad zit. Zodra die boot weg is, ben je even los van je gewone leven.’

Woon jij op Ameland en heb je een bijzonder verhaal te vertellen voor een van onze rubrieken of ken je iemand met een goed verhaal die dat graag met ons wil delen? Laat het ons dan weten via info@persbureau-ameland.nl