Patricia Posma ‘Ik liet een brief voor ze achter’

In de rubriek ‘Verliefd op Ameland’ praten we met mensen die hun hart verloren zijn aan het eiland of aan iemand op het eiland. Mensen die voor de liefde naar het eiland zijn gekomen of mensen die uit liefde voor het eiland elk jaar weer terugkeren. Vandaag vertelt Patricia Posma (65) over haar liefde voor Ameland, die haar telkens weer terugbrengt naar het eiland. 

‘Het was waarschijnlijk in 1965 dat ik voor het eerst op Ameland kwam. Ik moet een jaar of zes zijn geweest. We verbleven met twee gezinnen in “De Uitkijk” aan de Zwarteweg; ons gezin en dat van mijn moeders zus. Hoe er twaalf man in dat kleine huisje paste is mij nu echt een raadsel. Ik herinner me dat ik samen met mijn nicht in een achterkamertje sliep op zo’n ouderwetse stretcher. Daar was een kast met een gordijntje ervoor. Dit gebruikten wij als ons theatertje om toneel in te spelen.
Ik weet ook nog dat we ontzettend veel plezier maakten door met een tafelblad van de duin af te glijden. Maar dat werd ons al snel verboden, want de duinen gingen eraan. Ik was, samen met mijn neefje, de jongste van het gezelschap. Mijn zussen en nichten gingen ’s avonds uit, naar De Rots, een jeugdsociëteit. Het was echt een totaal andere tijd. Er was toen nog geen stromend water of elektriciteit en we gebruikten de waterpomp en gaslampen. In de zestig jaar dat ik op Ameland kom, is er veel veranderd. Tegenwoordig ga ik altijd samen met mijn man, Jan Posma.’

Een brief

‘Recentelijk is De Uitkijk verkocht. Dat huisje heeft een speciaal plekje in mijn hart. En niet alleen bij mij, maar eigenlijk bij onze hele familie. Er liggen zoveel herinneringen besloten in dat huisje. Wij zouden het allemaal heel erg vinden als die verloren gaan. Wat gaat er met het huisje gebeuren?
Ik heb zelfs een brief achtergelaten voor de nieuwe eigenaren, omdat ik zo graag wil weten of het huisje blijft staan. Maar ik weet niet of de brief is overgekomen.
De hele familie komt nog steeds met regelmaat op Ameland. Ieder familieweekend komen we er samen en de liefde is overgeslagen op kinderen en kleinkinderen. Die dragen zelfs Ameland-sokken! We zijn ook weleens op andere eilanden geweest. En hoewel het op een ander Waddeneiland ook mooi is, is het niet ‘mijn’ eiland. We wonen in Bedum, dus we zijn ook zomaar in Holwerd. De andere eilanden zijn mij te ver weg en te klein.  Alleen op Ameland voelt het echt als thuiskomen.’

Verhalen in de storm

‘De Uitkijk is niet de enige plek waar we verbleven op Ameland. In 1970 huurden we caravan De Orchidee. Deze caravan stond bovenop een duin. Toen het op een nacht flink stormde schudde het hele ding heen en weer. Van slapen kwam natuurlijk niks meer, dus vertelde mijn moeder ons verhalen over de geschiedenis van Ameland; over de legende van Rixt van het Oerd. Later ben ik daar zelf ook weer over gaan lezen en heb mijn kinderen er weer over verteld. Mijn dochter noem ik ook weleens liefkozend “Rixt”.
Inmiddels zijn de kinderen de deur uit en verblijven mijn man en ik meestal in een appartementje boven café De Welvaart. Dat is een hele gezellige kroeg, waar je ook nog eens goed kunt eten. We zijn inmiddels bekenden van Taco, die er de scepter zwaait. Als Taco geen plek meer heeft, zijn we ook wel bij Hotel Dolores in Hollum te vinden, en met het familieweekend zitten we steevast in Buren op Klein Vaarwater.’

Hoogtepunten en dieptepunten

‘Wanneer je al meer dan zestig jaar naar Ameland komt, raken er zoveel herinneringen vervlochten met het eiland. Een van de mooiste herinneringen is die aan onze trouwdag. Mijn man en ik hebben voor ons geregistreerd partnerschap getekend op het gemeentehuis in Ballum. Mijn zus en zwager waren er ook bij. Samen gingen we op de fiets van Nes naar Ballum en het was heel mooi, want we hadden op de heenweg wind mee, en ook op de terugweg. ’s Middags dronken we een Nobeltje om te proosten op de liefde en ’s avonds gingen we vanaf Nes terug met de watertaxi; met zijn vieren als een speer over de Waddenzee, dat was een hele belevenis. Inmiddels kan je niet meer met de watertaxi.
Ook een dierbare herinnering is dat mijn vader ons leerde zelf vliegers te maken in De Uitkijk. We haalden dan vliegerpapier bij de Hubo, en met bamboestokjes maakten we dan vliegers die we ook op lieten. Dan stuurden we briefjes naar boven. Tegenwoordig heb je dat soort vliegers niet meer.

Wat grote indruk heeft gemaakt,  is de windhoos op Ameland in 1972. Dat was een van de ergste windhozen die Nederland ooit gezien heeft. Wij zaten destijds in een huisje op camping Roosdunen in Ballum. We zagen de zwarte lucht van drie kanten aankomen. Het begon vreselijk te regenen en te stormen, dus zijn we snel naar binnen gegaan. Op de radio hoorden we dat er een windhoos was. Er lagen allemaal caravans in puin. ’s Middags vertrokken wij met de boot waar ook twee lijkwagens op stonden, waar de lichamen in lagen van de twee mensen die door de windhoos waren omgekomen. Zoiets vergeet je niet meer.’

Ameland is elk seizoen schitterend

‘Tot voor kort werkte ik nog in het onderwijs en was ik aangewezen op de schoolvakanties. Nu gaan we juist het liefst buiten het hoogseizoen naar het eiland. We komen ongeveer drie keer per jaar. In februari staat er weer een wijnproeverij op het programma bij ‘t Koaikershuus; een top restaurant in Buren, waar we graag komen. Maar we hebben ook weleens een Nieuwjaarsduik gedaan. En in de zomer is het strand van Hollum geweldig. Je hebt daar eindeloos de ruimte en het is zo veel mooier dan bijvoorbeeld het strand bij Egmond.
Elk seizoen is schitterend op het eiland. We komen ’s winters als het heerlijk rustig is, en we gaan ook altijd naar het Roggefestival, MadNes en bezoeken Ameland tijdens de kunstmaand in november. We vonden ook dit jaar de Amelander kunst weer het mooist. Ik weet niet of dat nou komt omdat we bevooroordeeld zijn, of omdat het ook vaak verbeeldingen van het eiland zijn, waardoor het ons aanspreekt. Het leuke van de kunstmaand is dat je zelf ook workshops kunt volgen. Zo maakte ik afgelopen november in de workshop van Welmoed Glasz een collage van doorzichtig plastic, waar je dan een foto op kon afdrukken. Het is heel leuk om zo nieuwe technieken te leren.’

Amelander suikerbrood

‘Er zijn een aantal dingen die inmiddels vaste prik geworden zijn. Zo halen we altijd een Amelander suikerbrood bij bakkerij Rijpstra in Nes of bakkerij De Boer in Hollum. Meestal is het alweer op voor we naar huis gaan. Ik weet niet precies wat het is, maar het Amelander suikerbrood is gewoon veel lekkerder, smeuïger. Mensen die naar Ameland gaan zou ik dus zeker aanraden om een Amelander suikerbrood te halen.
En om de musea van Ameland te bezoeken. Het Juttersmuseum bijvoorbeeld, waar je ook een wolspinnerij kan bekijken. Of het cultuurhistorisch museum in Hollum, waar je gave workshops kunt doen, zoals linosnedes maken. Met de museumjaarkaart kun je gratis naar binnen.
Ook zou ik ze zeggen te gaan fietsen. Er lopen verschillende prachtige routes over het eiland, maar het mooiste vind ik misschien wel de Wadkant, daar is het heerlijk vogels kijken en genieten van alles wat de Amelander natuur te bieden heeft.’

Woon jij op Ameland en heb je een bijzonder verhaal te vertellen voor een van onze rubrieken of ken je iemand met een goed verhaal die dat graag met ons wil delen? Laat het ons dan weten via info@persbureau-ameland.nl