Linda Wassenaar ‘Als doktersassistente kent iedereen je al snel’

In de rubriek ‘Verliefd op Ameland’ praten we met mensen die hun hart verloren zijn aan het eiland of aan iemand op het eiland. Mensen die voor de liefde naar het eiland zijn gekomen of mensen die uit liefde voor het eiland elk jaar weer terugkeren. Vandaag vertelt Linda Wassenaar (43) over haar liefde voor Ameland, het eiland waarop ze 2,5 jaar woonde en werkte. 

‘Als klein meisje was ik elke zomer op Ameland te vinden. Opa en oma hadden een stacaravan in Buren, waar mijn ouders met mijn zussen en mij iedere zomervakantie naartoe gingen om vakantie te vieren. Van die tijd is mij vooral het lekker buiten leven bijgebleven. Als kind op Ameland heb je eigenlijk niets nodig, want je hebt genoeg aan mooi weer, lekker vies worden op het strand, spelen met zand en zwemmen in de zee. Ook fietsten wij met onze ouders het hele eiland over. De natuur is voldoende.
Nog altijd krijg ik direct dat vakantiegevoel weer wanneer ik op de boot stap. Het is dan net alsof je even naar een heel andere wereld gaat, waardoor je alles kunt loslaten.’

Een vacature bij dokter Jacobs

‘Toen ik 19 jaar was, had ik net de opleiding tot doktersassistente afgerond toen ik een advertentie zag. Bij de praktijk van dokter Jacobs in Ballum werd er een doktersassistente gezocht. Toen ik die vacature zag dacht ik gelijk, dat is iets voor mij! Het leek me heerlijk om op Ameland te wonen en werken.
Dus ik solliciteerde en mocht op gesprek komen. Het was midden in de winter. Alles was grauw, grijs en donker. Toen vloog het me wel even aan. Toen ik gebeld werd dat ik het geworden was, sloeg de twijfel dan ook wel even toe. Want ik vond het toch wel ver bij mijn familie en vrienden vandaan en je kunt niet snel even terugkomen. Maar uiteindelijk besloot ik toch te gaan en het maar gewoon te proberen, want ik had er ook heel veel zin in.’

Een eigen leven opbouwen

‘Zo ging ik dus het huis uit: voor het eerst op mezelf op een eiland. Via de gemeente kreeg ik een kleine bejaardenwoning aangewezen vlakbij de praktijk. Slechts één minuutje lopen en ik was op mijn werk. Dit was wel heel bijzonder.
Het was een knus huisje en ik vond het gelijk heel leuk op Ameland. Ik voelde me ook meteen heel erg thuis en had geen heimwee. Mijn vriendinnen kwamen ook regelmatig een weekendje op bezoek. Het was natuurlijk wel een beetje spannend, uit huis gaan en een nieuwe baan op een eiland. Maar ik maakte snel contact en de mensen waren allemaal heel vriendelijk en namen mij direct op in hun midden.
Op Ameland ervoer ik echt nog dat samenhorigheidsgevoel. Zo’n ouderwets gevoel, waarbij mensen echt voor elkaar klaar staan. Dat zit hem ook in kleine dingetjes: iedereen groet elkaar, de buurman maaide uit zichzelf ook mijn gras.
Als doktersassistent kent iedereen je ook al gauw. Dat is aan de ene kant handig, maar soms ook wel lastig, want als je boodschappen gaat doen en je komt iemand tegen, dan willen ze toch gelijk even van je horen of die bloeduitslag er al is. Het ging me makkelijk af om op het eiland een eigen leven op te bouwen en vriendschappen te maken.
De arts had paarden, dus als ik vrij was ging ik paardrijden of de stallen uitmesten. Na het werk lekker op het strand draven is een hele goede manier om te ontspannen. Ik mocht ook regelmatig eten bij de ouders van een vriendin en ’s avonds kwam een vriendin, die zelf nog thuis woonde, vaak bij mij thee drinken. Ook speelde ik volleybal in Hollum. In de weekenden ging ik vaak terug naar mijn ouders.
Het Sunneklaas feest heb ik ook mee mogen maken en ervaren als een prachtig feest voor jong en oud. De eilanders kijken hier het hele jaar naar uit en genieten volop. Ik ben de Ballumers ontzettend dankbaar dat ik dit samen met hun heb mogen beleven in de jaren dat ik op het eiland woonde.’

’

Ik droom er nog steeds van

‘Na tweeënhalf jaar was het op het werk nogal onrustig en vertrokken veel collega’s. De huisarts van Nes vroeg mij of ik daar kwam werken, maar ik vond dat de collega’s van het eiland eerst de kans moesten krijgen om een andere baan te vinden. Zo ging een van mijn collega’s daar aan de slag en moest ik met tegenzin weer vertrekken van Ameland. Ik had daar heel graag willen blijven, maar zonder werk was dat onmogelijk.
Ik ging weer thuis wonen bij mijn ouders in Opende. Het duurde niet lang voor ik weer op mezelf ging wonen. Mijn leven aan de wal ging weer verder. Ik kreeg een relatie en er kwamen kinderen. Als het kon zou ik vandaag nog mijn koffers pakken en op Ameland gaan wonen. Maar je moet daar ook een baan vinden, en je partner ook. Het is eigenlijk niet te betalen als je niet van het eiland komt, en ook voor kinderen is het niet altijd makkelijk dat ze vroeg het huis uit moeten om te gaan studeren.
Nog steeds droom ik ervan dat Ameland ooit weer mijn thuis wordt. Misschien als ik oud en bejaard ben, net als opa en oma, of tijdens ons pensioen. In de zomer op het eiland en overwinteren aan wal. Een klein huisje in de duinen bij Buren, lekker veel wandelen en boeken lezen, samen met mijn man. En dat de kinderen dan langskomen voor een weekend, en ooit in de toekomst wellicht kleinkinderen meenemen, die dan net als ik vroeger lekker graven op het strand. Dat lijkt me ook geweldig.’

Ameland is het beste medicijn

‘Ballum is mijn favoriete plek op het eiland. Daar heb ik gewoond en daar voelt het nog altijd als thuis. Het is een heel klein dorpje waar de mensen ontzettend vriendelijk zijn. Vooral op het strand bij Ballum voel ik me helemaal thuis.
Tegenwoordig verblijf ik op camping Roosdunen in de stacaravan van mijn collega, als ik op Ameland ben. Ook dat is inmiddels een favoriet plekje.
Het eiland heeft ook een speciale betekenis voor mij omdat ik drie jaar geleden een burn-out kreeg. Toen ben ik, net als al toen ik 19 was, helemaal alleen naar Ameland gegaan. Ik mocht de stacaravan van mijn collega gebruiken en kon op het strand, samen met de hond, helemaal mijn hoofd leegmaken. Die rust, de natuur, het uitwaaien en alleen zijn, dat was voor mij echt het beste medicijn. Het heeft er ook voor gezorgd dat ik er vrij snel weer bovenop kwam.
Nog steeds ga ik twee keer per jaar naar Ameland, voor dat ontlaad moment. Om het gejaagde leven te ontsnappen en tot rust te komen. Ik weet nu dat ik dat echt nodig heb. En ik ben er van overtuigd dat anderen daar ook baat bij kunnen hebben. Daarom ben ik sinds januari stress- en burn-outcoach en help ik anderen weer terug te keren naar de basis, naar de natuur en naar zichzelf. ’

Alleen op de wereld

‘Mensen die naar Ameland gaan, zou ik dan ook aanraden om lekker te gaan fietsen en wandelen. Om naar de zee te gaan en eindeloos op het strand te lopen. De vuurtoren hoort er natuurlijk wel bij en ook Nes is heel gezellig, met alle winkeltjes. Ook de demonstratie met de paardenreddingsboot is indrukwekkend, en echt iets van vroeger wat bij het eiland hoort. Je hebt dan het gevoel alsof je even terug gaat in de tijd.
Maar vooral het genieten van de natuur raad ik aan. Als kind kwam ik al graag in het natuurgebied Het Oerd. Daar is het prachtig met die uitgestrekte natuur. Je kunt heel ver kijken over de zee. Dat geeft rust. Het is daar echt alsof je alleen op de wereld bent.’