José en Caroline: ‘We pakken gelijk onze spullen en gaan’ 

In de rubriek ‘Verliefd op Ameland’ praten we met mensen die hun hart verloren zijn aan het eiland of aan iemand op het eiland. Mensen die voor de liefde naar het eiland zijn gekomen of mensen die uit liefde voor het eiland elk jaar weer terugkeren. Vandaag vertellen José Brouwer (58) en Caroline Schaap (60) over hun liefde voor Ameland, het eiland waar zij na hun pensioen graag zouden wonen. 

‘De eerste keer dat ik op Ameland kwam, was twintig jaar geleden tijdens onze huwelijksreis’, begint José. ‘Caroline was er wel eerder geweest met familie. Eigenlijk hadden we het plan opgevat om naar Zuid-Afrika te gaan op huwelijksreis.’ 
‘Daar ben ik namelijk geboren’, vertelt Caroline. ‘Het leek ons een hele mooie bestemming, alleen dat was iets te hoog gegrepen. Daarom besloten we voor onze huwelijksreis twee nachten in de Zuid- Afrika suite van Van der Valk te verblijven, zijn we een aantal dagen in Groningen geweest, en boekten we vier nachten Ameland.’ 

Caroline: ‘Ik kom van het nageslacht van de familie Sparrius. Bij de Hervormde kerk zijn nog verschillende graven te vinden van deze familie. Ook de rest van mijn familie van de Sparrius kant heeft, net als ik, een speciale band met Ameland. ‘Daarom kozen we voor Ameland om ons huwelijk te vieren.’ 
José: We hadden een hotel geboekt in Nes. Van slapen kwam niet veel, maar dat kwam helaas doordat we de bedden vreselijk vonden. We zijn dan ook niet veel op onze hotelkamer geweest. Gelukkig maakte de rest van het eiland alles helemaal goed, want we vonden alles helemaal geweldig.  
We huurden fietsen en hebben het hele eiland rondgefietst. Bij het strandpaviljoen van Ballum zaten wij met zijn tweetjes op het terras. De chef-kok bereidde een verrassingsmenu voor ons, wij keken naar de zonsondergang terwijl de lepelaars op het strand scharrelden. Uiteraard besloten we het diner met een Nobeltje. Het is nog steeds een van de mooiste herinneringen aan het eiland en aan onze huwelijksreis.’ 
Caroline: ‘En toen werd José verliefd. Op de vuurtoren welteverstaan. We hebben daarna ook nooit weer in Nes gelogeerd, maar alleen nog maar in Hollum. Speciaal voor de vuurtoren, en voor die geweldige sfeer in het dorpje.’ 
José: ‘Ik kan ook niet uitleggen wat dat nou precies is. Zodra ik die vuurtoren zie, begint mijn hart tien keer harder te kloppen. Ik moet dan ook elke keer weer een foto maken. Dan roept Caroline “en dat was foto vijftienduizend!”. Misschien heeft ze wel gelijk, want ik heb er echt heel veel. Maar dan lopen we ergens en dan denk ik ineens, hé, vanaf deze kant heb ik nog geen foto!’ 
Caroline: ‘Die vuurtoren die staat ook symbool voor Ameland, met zijn rood-witte strepen. Als we op de boot zitten vragen we elkaar ook: heb jij de vuurtoren al gezien? Het is echt een veilig baken voor ons.’ 

Caroline: ‘Na het verblijf op Ameland tijdens onze huwelijksreis hebben we nooit meer een jaar overgeslagen. Inmiddels gaan we wel zo’n drie tot vier keer per jaar naar het eiland toe. Eerst verbleven we bij Greetje en Douwe in de boerderij. Daar hadden wij een fijn contact mee. Toen zij de boerderij verkochten, zijn wij bij Greetje Wijnberg terechtgekomen. Daar hebben we ruim tien jaar met heel veel plezier gezeten en het heel gezellig gehad. Als we zagen dat 1 van haar 2 huisjes leeg was, dan belden we en zo kwamen we steeds vaker op ons geliefde eiland.  Omdat Greetje door ziekte de verhuur uit handen gaf zijn we gaan zoeken naar iets anders, We hebben een twee jaar rondgezworven, zoekende naar een nieuw fijn plekje. Tegenwoordig gaan we naar Jaap en Hillie, in een huisje vlak naast De Griffel.’ 

De Amelanders zijn ontzettend gastvrij 

José: ‘We hebben al heel veel mooie herinneringen verzameld in de afgelopen twintig jaar. Dan denk ik bijvoorbeeld aan de wandelingen die we maakten met onze hond Puck, die helaas in december overleden is. Met haar wandelden we vaak bij het beleefstrand van Ballum. Maar ook zijn we vaak bij Roosdunen of het bos bij Hollum. En iedere keer dat we op Ameland zijn gaan we met Mario en Adinda mee op de zeehondenboot. Dat is ook elke keer weer een hoogtepunt.’ 
Caroline: ‘We hebben Ameland inmiddels ook al in alle seizoenen gezien. Zo’n jaar of zeven geleden zijn we ook een keer in de winter naar Ameland geweest. Ik vond Ameland met sneeuw helemaal een magische plek. Mensen reden met een arrenslee door het dorp om de kinderen naar school te brengen. Dat was echt een geweldige ervaring.’ 
José: ‘Maar ook de reddingsboot met de paarden blijft bijzonder. De eerste keer dat je dat ziet is het meest indrukwekkend, maar elke keer daarna is het toch ook weer anders. We hebben ze gezien vanaf het strand. Dan hoor je eerst het rollen van de wielen en zie je plotseling de paarden en de voorsteven van de reddingsboot over het duin heen komen. Nu hebben ze een doorsteek gemaakt, waardoor de paarden niet meer over het duin hoeven maar alleen over de dijk, dat is iets minder hoog. En we hebben ze ook gezien vanaf de boot en zien vertrekken vanuit het museum. Zo is het steeds weer een andere ervaring.’ 
Caroline: ‘Ameland voelt voor ons echt als een tweede thuis. Als we op het eiland zijn dan komen we al gauw bekenden tegen die naar ons zwaaien of toeteren. Dan voel je je gelijk heel welkom. Dat vind ik ook echt het mooie van de Amelanders, die gastvrijheid. Voor ons was het dan ook logisch dat we ook ons 10-jarig huwelijksjubileum hier zouden vieren, samen met onze kinderen en kleinkinderen.’ 

Ga mee met de Amelanders 

José: ‘Nog steeds komen we zoveel als we kunnen op Ameland. Dan trekken we de natuur in, met een camera rond de nek en proberen we die fietspaden te kiezen waar je bijna geen mensen tegenkomt. We genieten er enorm van om de vogels te horen fluiten en andere beestjes te zien. Even weer helemaal terug naar de natuur en genieten van de rust.  
Het is ook wel een droom van ons om ooit, als we met pensioen zijn, op het eiland te komen wonen. Bijvoorbeeld in een huisje als dat van wijlen mevrouw Deen.’ 
Caroline: “Zij woonde op de hoek van de Oranjeweg en de Jan Jacobsweg in een heel karakteristiek huisje. We troffen haar vaak als ze haar dagelijkse koffie dronk bij Agnes bij De Zwaan en dan praatten we vaak met elkaar.’ 
Als de mogelijkheid zich aan zou dienen, zouden we gelijk onze spullen pakken en gaan. Wij zien het al helemaal voor ons. Dan sluit ik me aan bij het koor en de kerk. Gaan we vrijwilligerswerk doen en genieten van de mooie natuur.’ 
José: ‘Misschien ga ik dan wel achter de bar staan ergens. Je moet dan lekker opgaan in de gemeenschap, anders blijf je altijd een gast. Dat is ook onze tip voor mensen die naar Ameland gaan. Stap op de zeehondenboot, ga een keer met Piet mee op de kar naar de Hôn, neem een kijkje bij de bierbrouwerij en de kaasmakerij of loop gewoon eens binnen bij de boer. Wees jezelf en geniet van wat je onderweg tegenkomt. Ga mee met de Amelanders. Want dan ervaar je het eiland pas echt.’ 

Woon jij op Ameland en heb je een bijzonder verhaal te vertellen voor een van onze rubrieken of ken je iemand met een goed Ameland verhaal die dat graag met ons wil delen? Laat het ons dan weten via info@persbureau-ameland.nl