Hans Pinkster ‘Er ontstonden levenslange vriendschappen’

In de rubriek ‘Verliefd op Ameland’ praten we met mensen die hun hart verloren zijn aan het eiland of aan iemand op het eiland. Mensen die voor de liefde naar het eiland zijn gekomen of mensen die uit liefde voor het eiland elk jaar weer terugkeren. Vandaag vertelt Hans Pinkster (69) over zijn liefde voor Ameland, het eiland waar hij zijn eerste vakantiebaantje had. 

‘In 1972 kwam ik voor het eerst op Ameland. Ik was toen achttien jaar. Via mijn zus had ik gehoord dat ze vakantiekrachten zochten bij het Honk op Ameland, wat nu de Walvisvaarder is. Ze vroeg mij of ik misschien zin had om patat te bakken en keukenwerk te doen. Dat leek mij wel leuk om te doen. Dus stapte ik op een vrijdag in Enschede op de trein om naar Holwerd te gaan en daar de boot te pakken. Met de bus ging ik naar Hollum waar ik uitstapte bij het Zwanenplein en het Honk binnen stiefelde.’

‘In het Honk maakte ik kennis met de eigenaar en mijn nieuwe collega’s. Een slaapplaats was voor mij geregeld en ook voor het eten en mijn was werd gezorgd. De volgende dag ben ik gelijk begonnen en werd ik wegwijs gemaakt in de keuken. Na dat eerste seizoen heb ik nog vijf seizoenen achter elkaar in het Honk gewerkt.
Ik heb daar ontzettend veel dingen geleerd, waar ik nu nog profijt van heb. Zo werd ons bijvoorbeeld verteld dat je ging poetsen zodra het rustig was. Dus dan zorgde je er wel voor dat je een beetje netjes te werk ging en gelijk je zooitje opruimde als je klaar was. Na die eerste werkdag kwamen er twee meisjes, Coby Molenaar en Thea Lublink, naar me toe die vroegen wat ik die avond ging doen. Ik werd meteen mee op sleeptouw genomen en ging op stap naar de Lions bar. Zo ben ik er eigenlijk tussen gerold. Ik werd als vanzelfsprekend opgenomen door de Amelander jeugd en hoorde er gewoon bij. Zo werden er hele goede vriendschappen gevormd en tot de dag van vandaag heb ik nog goed contact met oude vrienden van Ameland, zoals Leo Kanger en Fred Ney, waar ik veel mee optrok en Harmen Wijnberg, die nu natuurgids is. Die trof ik ’s ochtends altijd voor hij naar zijn vakantiebaantje bij de Spar ging.’

De deuren stonden overal open

‘In die tijd is de liefde voor Ameland ontstaan. Dat had ook echt te maken met het warme welkom dat ik daar ontving. Ik mocht gewoon overal bij zijn. Was ik vroeg in het jaar aan het werk, dan werd ik uitgenodigd om mee te gaan naar de examenfeesten. Dan kreeg ik een plekje bij iemand achterop de brommer en reed ik mee het hele eiland over naar alle feestjes.
De achterdeuren stonden altijd open en je kon bij iedereen gewoon naar binnen lopen. Leuk dat je er bent, ga lekker zitten!, was dan wat je hoorde. Dat ik zo warm werd opgenomen in de gemeenschap vond ik best wel bijzonder. Ik was zelfs welkom bij de mysterieuze Sunneklaas viering.’

Beruchte wijnfeesten

‘De ene week werkte ik de dagdienst in het Honk en de week erop de avonddienst. Als ik vrij was ging ik er op de fiets op uit. Over het Engelsmanduin en fietsen in het Hollumer bos.Het  was vaak erg mooi weer, dus dan ging ik lekker naar het strand. Bij de strandtent van Ome Jan dronk ik dan een kopje koffie. Als ze net garnalen aan het kruien waren op het strand vroeg Ome Jan of ik zin had in een broodje warme garnaal. Ook fietste ik veel over het schelpenpad van Ballum en zocht ik het kleine strandtentje in de duinen van Wiebe Mollema op.
Vooral in het weekend was het heel gezellig op het strand. Alle jeugd van Hollum verzamelde zich daar dan. Er werd gevolleybald, gevoetbald en gevliegerd. ’s Avonds gingen we uit bij Ambla, waar je de beruchte wijnfeesten had. Iedereen kocht dan een fles wijn en dronk die op terwijl het trio Ben Mol en de band Road speelde. Daar stond je echt voor in de rij. Er was wel regelmatig strijd tussen Hollum en Ballum en Hollum en Nes, zoals dat toch vaak gaat tussen dorpjes onderling.’

Een hels karwei

‘Mijn meest indrukwekkende herinneringen aan het eiland zijn de keren dat ik zag dat de paardenreddingsboten echt uit moesten rukken. Het is echt bijzonder om dat te zien. Hoe de paarden reageren op de fabrieksfluit van de melkfabriek en dat ze in vliegende vaart erop af komen, soms zelfs met een veulen erbij. En de ontzagwekkende kracht van die paarden die het helse karwei moeten verrichten om die boot over het duin te krijgen. De paarden moesten toen nog de oorspronkelijke route lopen. Dat zal ik echt nooit vergeten.
Maar zo zijn er ontzettend veel herinneringen aan Ameland die mij altijd bij zullen blijven. Zoals de trieste ervaring dat mensen met tranen in de ogen stonden te kijken hoe hun caravans bij Boomhiemke weggehaald werden omdat er bungalows en chalets kwamen van Roompot. Of hoe heel Ameland open lag tijdens de aanleg van riolering in alle dorpen. Ook de aanblik van het eiland na de windhoos van 1972 staat me nog levendig voor de geest.’

De geschiedenis herhaalt zichzelf

‘Toen mijn werk bij het Honk stopte, bleef ik met regelmaat naar het eiland komen. Dan ging ik twee of drie weken op vakantie. Naar Hollum natuurlijk. Met mijn toenmalige vrouw en onze zoon en dochters gingen we in de zomers zes weken naar Ameland, toen we daar een stacaravan hadden. De liefde voor het eiland werd op die manier ook weer doorgegeven aan onze kinderen, die allemaal nog steeds Ameland-gek zijn.
Het mooie is dat de geschiedenis zich ook weer herhaalde. Want ook mijn kinderen hebben hun eerste werkervaring opgedaan op Ameland. Allemaal gingen ze aan de slag bij Douwe Bakker in de C1000: vakkenvullen, achter de kassa of in de slagerij. En mijn jongste dochter heeft ook nog haar stage voor de opleiding tot fysiotherapeut gedaan in Nes. Ook zij werden destijds helemaal opgenomen door de Amelanders. Mijn jongste dochter, die op hoog niveau voetbalde mocht zelfs meetrainen met Geel-Wit om op niveau te blijven.
Als ik nu met mijn vrouw Joke op het eiland ben en ik zeg dat ik even een boodschapje ga doen, dan zegt zij altijd dat dit nooit “even” is. Ik raak namelijk met iedereen aan de praat en ben een eeuwigheid weg.’

Schoolreisjes

‘Niet alleen mijn kinderen heb ik besmet met de Ameland-liefde. Inmiddels ben ik gepensioneerd, maar ik was onderwijzer. Destijds heb ik geregeld dat we met schoolreisje naar Ameland toe konden. Dat was echt geweldig. We gingen vanaf Zuidhorn op de fiets naar Ameland en verbleven dan een paar dagen op Koudenburg of in een kampeerboerderij aan de Burenlaan in Hollum. Op het eiland deden we dan allerlei leuke dingen. We gingen naar de vuurtoren of naar het museum. Het wad op met Harmen Wijnberg als gids, een speurtocht door het bos, en we hadden geweldige bonte avonden. Ook gingen we natuurlijk naar het strand of naar het zwembad, dat nu zo’n puinhoop is. Het is mooi dat veel van die kinderen daardoor ook de schoonheid van het eiland ontdekten, en veel van hen gaan nu nog steeds graag naar Ameland.’

Het water horen opkomen

‘Ameland is een heerlijk eiland waar je rust en ruimte vindt. De natuur is er geweldig en als wij er zijn genieten we enorm van de stilte en de vogelgeluiden die je daar hoort. We gaan er graag op uit met de camera om reeën op de foto te zetten.  Sinds twee jaar gaan we naar een chalet aan de rand van Roosdunen. Onze hond kan de trappen bij het appartement van Hille en Anneriek Beverwijk, waar we daarvoor met veel plezier zaten, niet goed meer nemen.
Er zijn zoveel prachtige plekjes waar je naartoe kunt gaan, zoals de BP plas als je van Ballum naar Hollum fietst, en het Finnegatpad. Dat vind ik toch wel het mooiste stukje Ameland.
Mensen die voor het eerst naar Ameland gaan raad ik dan ook aan om te genieten van de natuur, door vanaf de boot op de fiets de wad kant te fietsen naar de vuurtoren en dan via de andere kant weer terug. Ook het wadlopen is een bijzondere ervaring, vooral wanneer je dit ’s nachts doet. Dan zie je aan de ene kant de zon opkomen en aan de andere de maan ondergaan. Je kunt het water gewoon horen opkomen. Dat gaat ongelooflijk snel!
In juni zijn wij ook vaak op Ameland te vinden voor het Muzikaal Bootwateren. Dan geniet ik van de muziek en klets ik bij met mijn oude vrienden en bekenden van het eiland.’

Woon jij op Ameland en heb je een bijzonder verhaal te vertellen voor een van onze rubrieken of ken je iemand met een goed Ameland verhaal die dat graag met ons wil delen? Laat het ons dan weten via info@persbureau-ameland.nl