Driemaal troef met Paardenkracht Mannenmoed

HOLLUM – Het was driemaal troef met de muzikale theatrale voorstelling Paardenkracht Mannenmoed in de hervormde kerk te Hollum. Het Interkerkelijk Zangkoor kreeg afgelopen week drie keer de kerk vol. En dat was meer dan verdiend. Zeven jaar geleden vierde het koor een jubileum en haalde toen alles uit de kast. Dat werd in het jaar dat Ameland Eiland van Hidde Dirks Kat is nog eens herhaald. Omdat het zo’n mooi stuk is, omdat de muziek staat als een huis, omdat zovelen met zoveel plezier meewerkten en omdat nog niet iedereen die dat wilde het stuk had gezien.

Geschiedenis met het water

Paardenkracht Mannenmoed gaat voor een klein stukje over de walvisvaart, over de Straat Davidsvaarders en over Sorgdrager die daarover in zijn dagboek schreef. Niet het dagboek van Kat maar de geschiedenis van het eiland met de zeevaart, de reddingen met roeireddingboot en motorstrandreddingboot tot en met de Anna Margaretha en Maria Hofker, de paarden en de dappere mannen zijn het onderwerp. Drie avonden, op 24, 25 en 27 oktober, was de kerk tot de nok gevuld met publiek dat de nieuwe Paardenkracht Mannenmoed wilde zien. Met hetzelfde verhaal als toen, dezelfde muziek en grotendeels dezelfde acteurs. De twee moeders met hun twee kinderen, de dorpsomroeper, de roeiers, de voerlui van de paardenreddingboot, de walbaas, de journalist die even een dominee was, de verstelster, Annelies die werd geboren op de dag dat acht reddingbootpaarden verdronken en niet te vergeten de jutters.

Hoät op strân

Zij kwamen in actie na de roep “hoät op strân!” De voerlui schoten uit de banken na het horen van de fabrieksfluit. Zij zaten tussen het publiek en kwamen op het teken van de stoomfluit omhoog. Er wordt niet zo vaak gerend in de kerk, maar deze mannen deden het: rennen naar het boathuus om de paarden in te haken.

Aangrijpend waren de filmbeelden van Piet Kanger. Hij vertelde over zijn vader die roeier was geweest in de roeireddingboot. De beelden werden vertoond met nadrukkelijke toestemming van de familie; in de week van de drie voorstellingen werd Piet Kanger naar zijn laatste rustplaats gedragen. Het was prachtig om hem in alle rust te zien en horen vertellen over de reddingboot, zijn vader en over hemzelf.

Piano en accordeon

De kerk blijkt een fantastische locatie te zijn voor een productie als deze. Voor de hoge ramen hingen gordijnen, zodat de hele muur van het koor kon worden gebruikt voor projectie. Daar wuifde de helm en kabbelden de golven, maar daar woei ook de storm en was de wilde vloed te zien. De paarden van de paardenreddingboot liepen op de muur en de namen van de acht verdronken dieren waren er te lezen.

Het ondersteunde de geweldige nummers die het koor zong. De zangers werden daarbij deze maal begeleid door piano en accordeon en dat bleek een gouden zet. De cadans van de roeisters, ingegeven door de tonen van de trekzak, zorgde voor een ontroerende sfeer. De accordeonist en de pianist klonken samen als een klok en droegen bij aan een nog indrukwekkendere Paardenkracht Mannenmoed dan die van 2011.

Het Interkerkelijk Zangkoor mag wel weer eens zo’n collagetheater bedenken.

Door Jeanet de Jong

De beelden hieronder geven een impressie van de voorstelling op zaterdag 27 oktober 2018.