Drenkeling Ameland op het nippertje gered – 5 –

BUREN – “We hevve iën redden, mam!” dat riepen de jongens van De Jong naar hun moeder bij thuiskomst van het strand. Trots overheerst, na de redding, maar er is ook woede en een onbehaaglijk gevoel over de rol van de politie.

Een artikel in vijf delen, met reacties van Pieter de Jong, Willem de Jong, Bert van Dam, Annette Verbeek, Leo Pieter Stoel, Cor de Jong, de politie, Mirjam de Jong en over de drenkeling en zijn kinderen.

→ lees hier deel 4

Moeder Mirjam

Mirjam de Jong is de moeder van Pieter en Willem. Zij heeft een paar slapeloze nachten gehad en nu nog maalt het door haar hoofd. Om wat er met haar jongens is gebeurd en om wat er had kunnen gebeuren. Zwaar teleurgesteld is ze over de houding van de agenten op het strand en verontwaardigd over de opstelling van de twee agenten die dinsdagmiddag 9 augustus in vol ornaat voor de deur stonden. De twee konden niet aan Mirjam uitleggen waarom de politie op het strand zich niet had bekommerd om de Duitse kinderen, waarom ze zo passief waren geweest, waarom er niet meteen een helikopter of snelle boot was opgeroepen. Ze waren er immers niet zelf bij geweest. “Mien kiendes staan deer in ’t water, hè!” zegt Mirjam nog steeds verbolgen en ook ongerust. “Wat foar kiendes had ik thuuskregen as die man niët meer bovenkomen waar?” Ze ziet haar jongens nog thuiskomen. Ze vond het wat vreemd, want de wadlopers waren immers vroeg geweest en haar jongens waren laat. Ze zag dat er iets was, een van de twee had zijn trui niet aan en de ander deed zijn handen omhoog met de woorden: “We hevve iën redden, mam!” 

Na dat politiebezoek is de moeder weer razend, omdat de zoons niet werden bedankt maar op het matje werden geroepen. De agenten zeiden nog dat hun collega’s op het strand niet toegerust waren voor een dergelijke reddingsactie. “Ik docht later, ja, maar onze kiendes ok niët!” Willem heeft lang met oma aan de telefoon gehangen om zijn verhaal te doen. Pieter ging meteen naar de schuur om te kijken wat hij aan materiaal kon vinden. Sinds deze redding staat er een emmer met touw op de trekker, zijn er zwemvesten en een reddingsboei aan boord. Ze zijn nu beter voorbereid, terwijl best duidelijk is dat ze geen hulpverleners zijn. Toch willen ze nooit meer in de situatie komen dat ze hondenriempjes aan stukken touw moeten knopen. “Ze rijden nu niet meer zo onbevangen over stand als voorheen.” Mirjam is heel trots op haar jongens, maar houdt aan de professionele hulpverlening een onbehaaglijk gevoel over.

De drenkeling en zijn kinderen

De drenkeling is Nico, een Duitse man van 48 jaar oud die al jaren op Ameland komt en weet heeft van de stroming en gevaren van de Noordzee. Hij was met zijn zoon van 14 en dochter van 12 op Ameland op vakantie. Die middag stonden ze tot aan de navel in zee, toen ze zonder waarschuwing door een stroming onderuit werden geschoffeld, in een mui werden getrokken en naar zeezijde dreven. De vader zag opeens zijn kinderen niet meer en toen hij ze weer in het vizier kreeg droeg hij de jongen op zijn zusje uit het water te halen. Nico zag de ernst van de situatie in en zei nog tegen zijn kinderen dat hij misschien niet terug zou komen. De jongen zette alles op alles om zijn zusje op het droge te krijgen, verloor haar uit het zicht, sleepte haar zelfs bij de haren door het water, verloor het contact met haar, maar kreeg zichzelf en zijn zus op het strand. De twee namen op het droge eigenlijk al afscheid van hun vader. Het was Annette Verbeek die de kinderen duidelijk kon maken dat de hoop nog niet verloren was. Op dat moment floot Willem de Jong bovenop de trekker op zijn vingers, zo doordringend hard, dat de vader in het water het hoorde en weer moed kreeg. Hulp was onderweg, dat begreep de man uit het fluitgeluid, en hij stak zijn hand omhoog. En toen kwam Bert. De drenkeling kwam uiteindelijk blauwgrijs uit het water; nog één gulp water en hij zou zijn verdronken, is de algemene opinie van de redders. Hij werd met de helikopter naar het UMCG vervoerd en kon daar drie dagen later worden ontslagen.

– slot –

→ lees hier over Muien