Amelander kinderen leren over redden en muien

NES – Amelander schoolkinderen zijn op bezoek geweest bij de lifeguards van de KNRM om over zwemmen, golven, muien, EHBO en reanimatie te horen. De hoogste klassen van de Kardinaal de Jongschool, Wilhelminaschool, De Schakel en ’t Ienster kregen les in veiligheid op strand en in zee en mochten de waterscooter van de lifeguards van heel dichtbij bekijken.

Rick Schreuder, Helena Slagter en Anelotte Dieren lichten op 5 juli de kinderen van de Ballumer school ‘t Ienster voor. De drie zijn in het rood en geel gekleed en herkenbaar als lifeguards. Sinds half juni worden de stranden van Ameland net als vorige jaren bewaakt door de KNRM lifeguards. De een staat de hele zomer op het strand en de ander doet een paar weken vakantiewerk. Helena Slagter is nu voor het vierde jaar op Ameland. Het is voor haar geen vakantiewerk maar werk in haar vakantie.

Rick Schreuder is van Nederlandse ouders, komt uit Drenthe en is als kleine jongen naar Nieuw Zeeland verhuisd. Daar is hij ook lifeguard en hij wilde wel eens in Nederland en op een Waddeneiland werken. Het maakt meteen duidelijk waarom de voertaal van materiaal en termen Engels is: het kan internationaal worden ingezet en begrepen. De Nieuw Zeelander legt de kinderen de AED uit en vertelt wat de defibrillator doet. Een belangrijk apparaat dat hij op het strand nog niet heeft hoeven gebruiken. Maar mocht de nood aan de man komen, dan kan hij hem zo van de EHBO-post halen en inzetten. “Een slim machientje,” legt hij nog uit, dat het niet doet als het hart nog klopt. Hij geeft alleen een stroomstoot als er geen hartslag meer is.

“Wat als er twintig mensen allemaal een diepe snee hebben op één dag?” vraagt een van de jongens. Hij ziet het al gebeuren dat dan de pleisters op een gegeven moment wel eens op kunnen zijn. “Dat zou een heel drukke dag zijn,” lacht Schreuder, “gelukkig hebben we een voorraadje.” De lifeguard laat ook de rescuetube en de waterscooter zien en legt uit waarom alles waar de lifeguards mee werken geel en rood is, net als hun kleding. “Dan zijn we makkelijk te herkennen.”

Er volgt een demonstratie op het droge hoe een drenkeling op het rescueboard wordt gehesen. En wat als er iemand dood in het water ligt, wil een van de leerlingen weten. De lifeguards nemen die persoon dan ook mee op de waterscooter, want een lifeguard kan wel redden en eerste hulp verlenen, maar is geen arts. Een dokter of het ambulancepersoneel kunnen constateren of iemand niet meer leeft. Als iemand geen hartslag heeft hoeft dat niet te betekenen dat hij dood is. “Hij kan bewusteloos zijn. De hartslag is soms moeilijk te herkennen.”

Dan volgt er nog een les over muien, stromingen richting zee. Het zijn gevaarlijke stukken in de Noordzee en er kan niet genoeg voor gewaarschuwd worden. Schreuder laat heel mooi zien wat je moet doen als je toch in een mui naar buiten wordt gezogen. Laat je meedrijven, steek één hand omhoog ten teken dat je hulp nodig hebt en zwem, als de stroming is afgenomen, parallel aan het strand en dan naar de brekende golven op de zandbank. Daar moet je naar toe zwemmen en een van de meisjes demonstreert dat door dwars door de golven – de andere kinderen spelen voor golf – te zwemmen en veilig op het strand terug te komen. Daarna is er nog even tijd voor een spelletje op het strand.

⇒ lees hier meer over Muien – stroomgebied tussen de zandbanken