Column – Matras met een hart

Wij hebben twee appartementen met in elk vier eenpersoons bedden. Daar liggen, als ik het even snel uitreken, acht matrassen dienstbaar te zijn aan evenzoveel gasten.

Tijdens de voorjaarsschoonmaak moest ik tot de conclusie komen dat de polyetherschuimen hun beste tijd hebben gehad. Twintig, vijfentwintig jaren trouwe dienst hadden hun sporen nagelaten. Ongelukjes gebeuren nu eenmaal. Bloed, zaad en urinevlekjes zijn er op een gegeven moment niet meer uit te poetsen. Billen lieten een trog-diepe kuil achter. De matrassenwinkel wil ons doen geloven dat je na acht jaar toe bent aan een nieuwe onderlaag. De acht van de appartementen hebben zich wat dat betreft kranig geweerd. Het moest er van komen. De beurs moest open. We investeerden in acht nieuwe lichaamsondersteunende onderdelen. Maar dan zit je met die ouwe afgeleefde exemplaren. Aan de weg zetten is een aanfluiting voor de buurt en passanten zouden kunnen denken dat het jouw matras is! Niet van mij, die plaskring, niet van mij, die bloedspetters. En die andere vlekken? Ook niet van mij! De matrassenman was gelukkig bereid de dingen tegen een kleine vergoeding mee te nemen. Die kunnen wel weer in de winkel, zei ik met een vette knipoog tegen de man. Dat dacht hij niet. Hij ging spontaan kokhalzen bij het idee. Net als vorige week toen hij, van een huis waar hij een boxspring had afgeleverd, een tweepersoons binnenvering meekreeg. Het nachtleven was niet ongemerkt aan het bed voorbij gegaan. Het was bedrupt met alle lichaamsvochten die je maar kunt bedenken. Het regende een beetje en het gevaarte stond buiten, klaar om te worden vernietigd. Tot er iemand met een groot hart langskwam. Of hij de matras mee mocht nemen? Voor een stel asielzoekers. Het plaatsvervangende schaamrood steeg de matrassenman nog naar de kaken toen hij er aan terugdacht. 

Ik heb een zwak voor tweedehandse spullen, maar met matrassen hou ik het op nieuw.

jeanet F. de Jong