Column – Vuurpijlen in de lente

HOLLUM – Inge Klinkert uit Groningen is een eilander, sinds kort woont ze op Ameland. Inge Klinkert is de gastcolumnist van PA. Dit is haar tweede column en de twintigste van het jaar.

De twintigste column van 2023 heeft als titel 'Vuurpijlen in de lente’. Lees hem op de website van PA. Elk weekend verschijnt een nieuwe. De negentiende van 2023, 'Oogcontact', is via deze link te lezen.

Vuurpijlen in de lente

"Hoor! Dit is 'm!" Ik steek verrast mijn vinger op. We zitten op een mooie voorjaarsdag aan de koffie op het terras van Herberg de Zwaan in Hollum. De lente dwarrelt door de lucht en vogels fluiten en kwinkeleren dat het een aard heeft. Echtgenoot Bert en vriendin Heidi luisteren geconcentreerd. En ja hoor, daar is het weer: het klinkt alsof er een vuurpijl door de lucht vliegt, de toon gaat van hoog naar laag en beslaat in mijn muzikale verbeelding toch zeker een octaaf. De afgelopen maand dat ik in Hollum was, hoorde ik het geluid elke dag. Maar ik ben er nog steeds niet achter welke vogel het is. "Dat is een merel," weet Bert zeker. Ik schud ontkennend mijn hoofd en stel al mijn hoop op het verlossende antwoord van Heidi. Die knikt echter instemmend. "Ja hoor, merels. Kijk daar zitten ze," en ze wijst naar de dakgoot van warenhuis Engels. "Ach kom óp nou zeg," werp ik hen tegen. "Ik mag dan een stadse zijn, maar ik weet verdorie wel hoe een mérel zingt!" Bert grinnikt. "Toch is het zo, het is een heel typerend zanggeluid. Dat je het niet herkent!" klinkt het plagerig. Ik ben nog lang niet overtuigd en beland met Bert in een welles-nietes-discussie. "Ik zal het eens aan mijn vader vragen," zegt Heidi om de impasse te doorbreken, "die weet zulke dingen." Een paar dagen later appt ze: "Het is echt een merel, ik heb drie getuigen!" Ik app haar vertwijfeld terug dat het dan vast en zeker een Amelandse merel is, want in de stad zingen ze hele andere liedjes. Twee dagen later komt er een appje achteraan: "HERSTEL! Het is met zekerheid een spreeuw!" Ik zoek het geluid van een spreeuw op en even later vliegen ook bij mij in Groningen de vuurpijlen door de kamer. Als Bert 's avonds thuiskomt, werp ik het hem triomfantelijk voor de voeten: "Die vogel op Ameland hè, dat was een sprééuw, man! Jij met je merel…" O, de victorie smaakt zo zoet, die zeldzame keren dat ik het van mijn alwetende echtgenoot win. Hij geeft zich echter niet een-twee-drie gewonnen, pakt z'n Ipad erbij en googelt op 'geluid spreeuw'. "Aha, ik zie het al," zegt hij even later met een superieur lachje. "Hier staat dat de spreeuw een meester is in het imiteren van andere vogels. Die spreeuw van jou, die deed dus gewoon een mérel na!" 

Inge Klinkert

ingeklinkert@ziggo.nl

https://twitter.com/IngeKlinkert