Verhaal – De wandelstok!!

HOLLUM – Het eiland barst van de verhalen. Wij verzamelen ze hier voor u. Anekdotes, reisverhalen, geschiedenissen, sprookjes: als het maar een link heeft met Ameland. De link kan het onderwerp zijn of de auteur.

Via deze link komt u bij alle verhalen.

Hieronder een verhaal van Jan A. Blaak.



De wandelstok!!

Het zal in mijn herinnering ongeveer 62 jaar geleden zijn, ik zal ongeveer dus 5 à 6 jaar zijn geweest, om onze vakantie te vieren bij de familie Piet en Nel Boelens naast de molen te Nes.

In 1946 waren we daar voor het eerst, in het voorste gedeelte van de boerderij, tegen de Molenweg aan. De Molenweg vervolge verder in een zandpad langs de boerderij van Bote Smid en kwam zo uit op de Badweg. De afgelopen jaren beperkten mijn ouders  zich tot om en nabij Nes, met hooguit een wandeling over Buren en langs het strand terug.

Inmiddels waren ook vrienden en familie die Ameland gevonden hadden en vierden hun vakantie of bij Bote Smid, in het voorste gedeelte van de woning of in een van de kippenhokken van Gransbergen. Om ook eens ons gezichtsveld op Ameland te verruimen wilden wij als gezin, vader, moeder en mijn twee broers en zus, eens naar de vuurtoren in Hollum. Die kon toe op gezette tijden beklommen worden. Samen met nog een familie waren we met ongeveer 15 personen. Mijn vader ging in overleg met busbedrijf Jacob Wagenaar (snorreman, noemden wij hem altijd), om een juiste dag uit te kiezen wanneer. Laten we zeggen dat we woensdag uitgekozen hadden om naar Hollum te gaan. Al op tijd kwam (ongeveer 10.00 uur) het kleine busje van Jacob Wagenaar aangereden. We stonden (met mijn iets oudere broertje) op hem te wachten op de hoek wat nu Noorderweg en Molenweg is. Wagenaar draaide de bus en ging achteruit richting de boerderij van Piet Boelens. Wij allen stapten in, en daar ging het voorwaarts richting Hollum, de bus was nagenoeg vol. Voor mij als kind ging er opnieuw een wereld open. Nog niet eerder vanuit een bus zoveel gezien onderweg naar Hollum. We gingen toen nog door Ballum heen en zo kwamen we bij de vuurtoren. Waarschijnlijk heeft mijn vader afgesproken met Wagenaar om op een bepaalde tijd weer terug te zijn, zo rond half vijf. Mijn moeder had broodjes en drinken meegenomen, dus om en nabij de vuurtoren werd dit alles verorberd. Tot slot een ijsje. Ik weet dat het een stralende zonnige dag was.

Ik weet zelf niet meer of ik ook boven in de toren geweest ben, maar ik denk het wel.

Zoals afgesproken kwam Wagenaar met de hetzelfde busje op de afgesproken tijd aanrijden. Gordijntjes waren er nog keurig voor, en de stoelen in de bus waren rood, herinner ik mij, ze noemen dat rode pluche!! Prachtig. Op naar Nes, vermoeid, maar voldaan kwamen we op dezelfde wijze weer bij de boerderij van Boelens aan, als dat we weggegaan waren.

Toen we allen uitgestapt waren, zei mijn vader ineens tegen Wagenaar: Wagenaar ik heb een probleem!! Wat dat, zei Wagenaar. Mijn wandelstok ligt nog in de vuurtoren in Hollum. Nou, zei Wagenaar, dat is toch geen probleem. Ik zal kijken wat ik voor u kan doen.

Wij allen naar huis, en ongeveer een paar uur later, het zal ongeveer 7 uur zijn geweest, het eten was net op, daar kwam Jacob Wagenaar aan, en jawel, met de wandelstok van mijn vader. Het enigste wat ik nog weet is dat mijn vader ‘s avond naar hotel De Jong ging, lopend met de stok, om daar Jacob Wagenaar te trakteren op een borrel . . .

De stok heeft mijn vader mee gelopen tot aan zijn overlijden in 1995. Nu loop ik er mee, met een plaatje van de vuurtoren erop, die gekocht is toen wij in Hollum waren.

Alle complimenten aan de heer Jacob Wagenaar!!!!!!!!

Dus stok en plaatje zijn ongeveer 62 jaar oud!!

Aan deze stok bewaar ik prachtige herinneringen!!

Jan A. Blaak

Bijgaande foto’s: in zo’n bus zijn we naar Hollum gereden. Ik weet niet meer of dit dezelfde is. De andere foto is Jacob Wagenaar zoals wij hem hebben gekend!! De foto op het strand is van latere datum. Daar loop ik met rechts mijn vader, met de stok!!!