Tip
Een tip of adverteren? Neem dan contact op met info@persbureau-ameland.nl.
Over Jeanet de Jong en de journalistiek op het eiland
Jeanet de Jong, journaliste
‘Ameland vertelt me steeds nieuwe verhalen’
Een kustlijn bezaaid met kabouters. Russisch speelgoed, containers vol snoepwaar of pc’s. Bananen zover het oog reikt. Overboord geslagen pallets met voldoende hout voor jarenlange bouwdrift. Onvermoede schatten uit zee, ze jagen de hartslag van het eiland zo nu en dan flink op. Roofgoed voor jutters. Soms voer voor wetenschappers. En de krenten in de pap voor verslaggevers. Zoals de verdwaalde bultrug, verzand op Amelander gronden. Groot leed met nationale nieuwswaarde, het betekent spitsuur bij Persbureau Ameland. Daar bedient journaliste Jeanet de Jong (1956) vakkundig de buitenwereld.
Hoe vaak ze het ook verruilde voor een werkplek op het vasteland, altijd keerde Jeanet de Jong terug in de schoot van haar eiland. Hier in Hollum begon het. Na talloze omzwervingen woont ze er weer. Terug in het grootouderlijke huis. Ze heeft haar draai gevonden in de journalistiek. En het leuke is: het eiland vond haar ook. ‘De wisselwerking is gegroeid. Ik heb het nieuws van Ameland nodig, en Ameland vindt in mij een podium.’
Razende reporter op een bescheiden lap grond. Soms reden voor gefronste wenkbrauwen: ‘Maar er gebeurt toch helemaal niks op zo’n eiland?’ Jeanet weet beter. Moeiteloos vult ze haar dagen met redactiewerk voor kranten en de eigen, up-to-date nieuwssite. ‘Mijn doel is om Ameland op een positieve manier in de belangstelling te houden.’ Jeanet beschouwt, maar beschermt haar eiland ook. ‘Laat je de nieuwsgaring over aan mensen van buitenaf, dan wordt er soms badinerend over ons geschreven. Dan worden dingen uitvergroot, onnodig opgeklopt. De toon mag best kritisch zijn, maar ik heb ook hart voor het eiland. Dus zoek ik naar het leuke nieuws, zonder overigens met de stroopkwast te smeren.’
Met de lancering van De Krant van Ameland (november 2007) gaf Jeanet vorm aan die ambitie. Het papieren nieuwsblad hield het nog bijna twee jaar vol, voordat de stekker eruit ging. ‘Dat gaat me nog aan het hart. Ik geloofde er echt in, ben overtuigd dat een kritisch geluid goed is voor het eiland. Je hoeft niet alles met chocoladesaus te overgieten wat hier gebeurt.’ Serieus nieuws, elke twee weken, een groeiend aantal abonnees. ‘Maar de druk was te groot voor een klein team.’ De gedrukte versie ruimde plaats voor de krant op internet.
In de eilandjournalistiek – Jeanet is al jaren vaste correspondent voor de Leeuwarder Courant, de Dockumer Courant, het Friesch Dagblad en Omrop Fryslân – is het balanceren op een slap koord. ‘Je kunt niet klakkeloos alles schrijven. Bepaalde zaken liggen gevoelig, complex. Je moet binnen zo’n kleine gemeenschap met veel factoren en mensen rekening houden. Je komt elkaar voortdurend tegen en hebt elkaar ook altijd weer nodig.’ Haar maatschappelijke waakhondfunctie botst daarom af en toe met andere belangen. ‘Soms moet ik echt knokken voor m’n verhaal, en soms hebben ze even de pest aan me. Met dit werk maak je niet altijd overal vriendjes. Maar dat is ook niet de bedoeling van mijn vak.’
Een 100-jarige in zorgcentrum De Stelp? Slagersgoud voor de beste worsten? Jeanet is stand-by. Melding van een olieachtige substantie op het strand? Ze belt meteen met gemeente, NAM, Rijkswaterstaat. ‘Natuurlijk stoot ik soms mijn hoofd. Maar ik voel me nooit belemmerd in mijn werk.’ Dat moet wel te danken zijn aan haar liefde voor Ameland. Want die zit diep. ‘Op Ameland hoor ik thuis. Dat gevoel is sterk. Er is hier zoveel moois om over te schrijven. Schuif maar aan, in de kroeg, aan boord. Daar hoor je verrassende verhalen, van mensen met onvermoede passies.’ Nee, ze zijn nog lang niet uitgepraat, Jeanet en haar eiland. ‘Al zoek ik wel bewust originele invalshoeken. Dat moet wel, als je al voor het zoveelste jaar bij de opening staat van de Kunstmaand. Je moet dit werk ook voor jezelf een beetje spannend houden.’
Door Jolanda de Kruyf en Roelof Tienkamp
www.schrijversblok.net