Column – Ideale Oord

Geruime tijd geleden ben ik op Ameland geboren. In de strenge winter van 1956, op de dag dat er een arrenslee wedstrijd in Ballum georganiseerd werd, de dag dat Nobel is ‘drooggezopen’, de dag dat dokter Straatsma 48 uren in de weer was om vijf vrouwen tijdens de bevalling bij te staan.

Veertig jaren later woonde ik in Groningen. De provincie die ik nauwelijks kende, met de stad waar ik veel minder goed dan in Leeuwarden mijn weg kon vinden.

De provincie bleek geweldig te zijn. In het voorjaar bloeit het sombere en grauwe land open. Tulpenvelden, koolzaad, koren, aardappelen en suikerbieten. Het landschap van ‘De Poolse bruid’ en ’t Hoge Land van Ede Staal.

Het werk bij COA, Centraal Orgaan opvang asielzoekers, was bijster interessant maar niet voor eeuwig. Na veranderingen in het asielbeleid samen met vermindering van de stroom asielzoekers plus de bezuinigingen binnen het COA stond onafwendbaar de reorganisatie voor de deur en daarmee voor mij het einde van mijn baan.

Sneller dan verwacht kwam het moment om over de volgende stap te beslissen: wat gaan we doen, hoe gaan we werken en waar gaan we wonen. Bij die overwegingen kwam Ameland in beeld. De plek waar het grootste deel van mijn naaste familie woont en de plek van de frisse wind en hoge luchten. En het werd Ameland. Het wat werd schrijven, het hoe werd zelfstandig en het waar op het eiland.

Niet dat ik meen er het veel bezongen ideale oord aan te treffen. Je eigen geluk en sores geven kleur en geur aan elk nest.

Ameland is niet ideaal, want er staan afzichtelijke bushokjes.

Als het een ideaal oord zou zijn dan hadden we niet drie weken zonder telefoon en Internet aansluiting gezeten, omdat de KPN pas op het eiland komt wanneer de tas vol zit met storingsmeldingen.

Als Ameland ideaal zou zijn dan had het postkantoor in Nes een werkbare voorraad van de formulieren waarmee het kentekenbewijs veramelandst wordt, zodat we de auto voor het eilander tarief kunnen laten overzetten.

Als het oord werkelijk ideaal zou zijn dan wist keukenboer Bruynzeel het eiland te vinden zonder de mededeling dat ze in heel ‘gewoon Nederland’ leveren maar niet op de eilanden, mevrouw. Dan hoefde er geen overredingskracht aan te pas te komen om Bruynzeel uit te leggen dat Ameland ‘gewoon Nederland’ is.

We blijven zingen over ‘ons ideale oord’ en het ideale zien we in proportie.

Ameland is waar ik geboren ben. Ameland is ‘thuus’.

Jeanet de Jong