“Ik zal nooit opgeven” — Freek’s weg terug naar zelfstandigheid

Een persoonlijk verhaal over hoop, gezondheid en afhankelijkheid

Soms breekt het leven net één keer te vaak. Dan is niets meer vanzelfsprekend, en valt alles wat al gerafeld was onder het gewicht van het leven stil. Voor ik je meeneem in mijn verhaal, wil ik je vertellen wie ik ben. Ik ben Freek Offeringa uit Drachten, 68 jaar, levenskunstenaar, ouder en coach — momenteel in tijdelijke stilstand door omstandigheden. Wat ik hier met je deel, is een persoonlijk verhaal over veerkracht. Maar ik ben ook een zoeker: iemand die de moed heeft gevonden om hulp te vragen. Om, ondanks verlies, toch opnieuw te beginnen. Kun jij mij helpen om het bijna onmogelijke tóch mogelijk te maken? Als je daar ‘ja’ op voelt, nodig ik je van harte uit om verder te lezen.

Dit verhaal is slechts een klein deel van wie ik ben en waar ik voor sta. Onderaan vind je een persoonlijke link waarmee ik mezelf — letterlijk en figuurlijk — in het licht zet, om mijn volledige verhaal met je te delen. Wat ik hoop, is dat mijn woorden je raken en je uitnodigen om samen een stap te zetten. Dat mag iets kleins zijn — een reactie, het delen van mijn verhaal, of simpelweg het zichtbaar maken ervan. En misschien ontstaat daaruit iets groters: een donatie, een vorm van steun, of een aanraking die verder reikt dan dit verhaal alleen. Want door zichtbaar te maken waar ik in stilsta en waar ik mijn kracht hervind, kan misschien ook een ander worden geholpen — om zijn of haar eigen rafels van het leven weer op te rapen.

Hoe mijn dag begint

Mijn dag begint anders dan die van de meeste mensen. Voor velen start de ochtend met haast — een wekker die schelt, een douche, een sputterende koffiemachine, kinderen die hun brooddoos nog missen. Mijn dag begint loom, zonder haast. Geen gehaaste beweging, geen opveren uit bed. Alleen een lichaam dat stokt, en een pijn die zich onmiddellijk aandient. Stekend, priemend, nog vóór ik goed en wel besef dat ik wakker ben. Het is alsof de dag al begonnen is, maar zonder mij.

Langzaam voel ik de pijn snerpend door mijn lichaam trekken, en ik weet wat mij te wachten staat. Voordat ik me ook maar kan uitstrekken of uit bed kan komen, neem ik eerst een flinke dosis zware pijnstillers — die ik de avond ervoor in het halfdonker naast mijn bed heb klaargelegd. Ik neem ze in zonder woorden, zonder nadenken. Daarna zak ik terug in de kussens, wachtend tot de medicatie zijn werk doet. Meestal duurt het een half uur voordat de scherpe randen wat zachter worden.

Pas dan kom ik langzaam overeind, met de zwaarte van de nacht nog in mijn lijf. Ik strompel naar de keuken, en precies daar — op dat kruispunt tussen nacht en dag — begint mijn eerste moment van licht: de koffie. Mijn koffiemachine zoemt zacht, terwijl ik kijk hoe het goudbruine, warme vocht zich in het kopje verzamelt. Ik neem dat eerste slokje — mijn zacht smakende kickoff voor de dag.

Mijn echte Italiaanse koffie is een omarming van thuis in een klein kopje — donker, teder en vol vuur, alsof de zon zelf even aan je lippen rust. Zodra de koffiedampen de keuken vullen, voel ik een troostgedachte opkomen: dat je, ondanks alle pijn, toch nog kunt genieten van zo’n klein moment. Met de koffie in mijn hand schuifel ik terug naar bed. En na de eerste slokjes lijkt het alsof alles even draaglijker wordt. Alsof er iets van vroeger oplicht — een herinnering aan hoe het ooit was. En dan voel ik het weer, diep vanbinnen: ik zal nooit opgeven.

Terwijl ik daar zo lig, klik ik met de afstandsbediening Spotify aan en laat ik mijn slaapkamer vullen met de zoetgevooisde klanken van Bob Dylan — muziek uit lang vervlogen tijden, die nog altijd iets in mij raakt. Op dat moment voel ik de veerkracht in mij borrelen. Een soort positiviteit die sterker is dan de pijn, een mindset die een gebroken lichaam overstijgt. Ik voel wat ik heb verloren. Ik weet het. En toch begin ik elke dag opnieuw, met het voornemen om er het beste van te maken. Dat betekent: begeleid wandelen, zwemmen, mijn dagelijkse oefeningen — alles in het teken van herstel. En straks, met de start van mijn revalidatietraject, weer toewerken naar dat ene doel: mijn zelfstandigheid terugvinden.

Hoe mijn leven nu zo is gekomen

Laat me je meenemen naar een donkere ochtend, half zeven, onderweg naar Heerenveen. Drie keer per week volgde ik trouw mijn vaste ochtendritueel: zwemmen in Sportstad Heerenveen, in het warme water van het fysiozwembad. Het was nodig om mijn lichaam soepel te houden, sinds een zwaar auto-ongeluk achtentwintig jaar geleden. Een ongeluk waarvan ik een blijvende handicap heb overgehouden.

Die ochtend leek op alle andere. De weg was gevuld met werkverkeer, er waren wegwerkzaamheden aan de gang. Ik kende de situatie en reed met aangepaste snelheid. Alles verliep rustig — tot plotseling, uit het niets, een auto vlak voor me vol op een andere botste. Ik zag het gebeuren, maar kon nergens heen. Een botsing was onvermijdelijk.

Mijn auto liep flinke schade op, maar het ergste was wat er met mijn lichaam gebeurde. Mijn rug en benen kregen opnieuw een klap te verwerken. Later bleek hoe ernstig de schade was: zenuwen, spieren, wervels — allemaal opnieuw geraakt. Wat ik had leren dragen, waarmee ik mijn leven enigszins had ingericht, kwam opnieuw onder druk te staan. Mijn bewegingsvrijheid, mijn zelfstandigheid, mijn plek in het leven — het kwam allemaal tot stilstand.

Alles waar ik al die jaren voor had gevochten, werd in één klap weggeslagen. En naast de fysieke pijn drong zich één gedachte op: dit gaat gevolgen hebben. En die gevolgen zijn er, elke dag opnieuw.

Wat mijn nieuwe dag gaat worden

Vanaf eind juni is er weer hoop en licht in mijn leven, want dan start mijn revalidatie: anderhalf jaar lang, drie dagen per week. De oude word ik nooit meer, maar wel een andere ik — iemand die weer zelfstandig kan leven. Sociaal, maatschappelijk, en hopelijk ook weer als coach, een paar uur per week. Er komt een nieuwe dag. Alleen ontbreekt er nog iets wezenlijks: een auto met een hoge instap.

Mijn huidige Seat Leon is technisch in orde, maar door de lage instap onbruikbaar voor mij. Wat ooit vanzelf ging, lukt nu alleen nog met pijn. En straks, als de revalidatie begint, is die auto gewoon geen optie meer. In het begin dacht ik: daar zijn vast regelingen voor, instanties die helpen. Maar voor dit soort praktische noden is er vaak níets. En dat was een flinke klap. Want ik ben iemand die altijd oplossingen zoekt, maar deze keer niet.

Tot mijn vriend Alex me op een ochtend belde. Hij had mijn worsteling gezien, mijn pogingen gehoord. Hij had meegeleefd, maar vooral meegeluisterd naar wat ik niet hardop zei. En toen sprak hij de woorden uit die ik zelf nooit zou durven vragen: “Freek, ik ga iets doen. We starten een crowdfundingactie.” Die zin raakte me diep. Alsof er ineens twee warme handen op mijn schouder lagen. Eindelijk iemand die niet naast me stond als toeschouwer, maar als mens. Iemand die zei: ik laat je dit niet alleen doen. Niet omdat ik erom had gevraagd — dat had ik niet gekund, maar omdat hij aanvoelde wat nodig was. Omdat hij de stilte tussen mijn woorden hoorde. “We zoeken een degelijke, betaalbare en betrouwbare auto,” zei hij. “Met een hoge instap, goede, ondersteunende stoelen voor je rug en makkelijk bestuurbaar.”

Ik was compleet ondersteboven van zo’n handreiking. Waar overal deuren dichtgingen, zette Alex dé deur open. Niet alleen naar een oplossing, maar naar iets veel groters: de mogelijkheid om weer vooruit te kunnen. Dankzij zijn actie is er weer perspectief. Kan ik straks weer zelfstandig leven, mijn kinderen en kleinkinderen bezoeken, en opnieuw meedoen in het leven dat nu zo stil is komen te staan. En daarom wil ik je, aan het eind van dit verhaal, iets vragen. Niet als een vreemde, maar van mens tot mens. Wil jij bijdragen aan een nieuwe morgen voor mij? Een morgen waarin niet de pijn, maar de geur van verse koffie mijn dag opent. Waarin ik, zonder afhankelijk te zijn van anderen, weer stappen kan zetten richting herstel, richting vrijheid, richting leven.

Als dit verhaal je raakt, deel het dan gerust. Hoe meer mensen het lezen, hoe groter de kans dat de stap naar herstel ook echt gezet kan worden. Doneren kan via de link onderaan dit bericht. Soms is een klein gebaar al genoeg om iets in beweging te zetten — richting een nieuwe morgen, voor mij, maar misschien ook voor iemand anders.

Ingezonden door Freek Offeringa

Hieronder vind je de link naar de crowdfundingactie. 

https://www.doneeractie.nl/help-freek-weer-vooruit-in-zelfstandigheid/-104993

Het levensverhaal van Freek vind je hier:

https://krabbelpraat.blogspot.com/2025/05/freek-offeringa-een-mens-is-geen.html