“En daar waren we zomaar op Bonaire, van A naar B”

KRALENDIJKE – "Hierbij een update voor jullie allemaal. Ik wil zo af en toe wat nieuws melden, iedereen wat op de hoogte houden." Dat schijft Ria Evers-Dokter en ze stuurt met het mailbericht een verslagje mee van haar eerste bevindingen op Bonaire.

"En daar waren we zomaar op Bonaire, van A naar B"

Die hoge trap, waar je op staat zodra je uit het vliegtuig bent gestapt, is nog even hoog als toen. En de hete kerosinelucht ruikt ook nog precies zo.

Dan valt die heerlijk warme tropische deken over je heen en voel je de passaatwind door je haren blazen. Meteen beginnen de transpiratiedruppels je nek in te lopen en je lichaam reageert precies zoals ooit. Verbazingwekkend is dat toch … Dat mijn lichaam dat nog zo goed weet.

Maar er is meer. Zodra de landing was ingezet en je aan de linkerkant Slagbaai kon zien liggen en vlak daarnaast Bopec, wist je: ”Straks zie ik daar Rincon liggen, en dan is het goed. Dan ben je thuis”. 

Nu is het ook zo, precies zo. Alleen de landing duurt iets langer.

Hoe dichter we bij Bonaire kwamen, hoe meer Anthony uit het raampje wilde kijken en even was ik boos op mezelf dat we geen raamplaats hadden gereserveerd. Maar hij kon toch genoeg zien: wolkenflarden met daar tussendoor stukken azuurblauwe zee. Af en toe een bootje. Daarna zag hij Klein Bonaire onder ons doorschieten en de glimlach werd breder.

De piloot moet het vliegtuig vlak aan het eind van de runway al neerzetten, dan kan hij gebruik maken van een mooie lange remweg. Wij landden iets verder en dus was de remweg ook veel langer.

Ook dat was niet zo erg voor ons, we konden mooi de “Donkey Sanctuary” zien liggen en wat nieuwbouw die we nog niet kenden.

Uitstappen was voor mij een makkie, maar voor Anthony een bijzondere ervaring: drie grote sterke mannen kwamen met een piepklein, zeer smal stoeltje aanzetten, waarop Anthony moest zitten. Vervolgens werd hij stevig ingesnoerd en door de heren door het smalle gangpad gedragen en daarna die hoge trap af.

Eenmaal op de 'tarmac' werden we opgevangen door een uiterst vriendelijke Bonairiaanse jonge vrouw die ons begeleidde naar de aankomsthal. Eenmaal daar aangekomen ontdekte ik dat ik mijn handtas in de machine had laten liggen. Die was ik gewoon vergeten, ervan uitgaande dat ik al mijn handbagage bij elkaar lag. Dat was echter niet zo, de tas was speciaal voor tijdens de landing in een ander vak gestouwd. GROTE PANIEK sloeg onmiddellijk toe, omdat in die tas al onze belangrijke papieren zaten voor de immigratiedienst, de paspoorten, etc. Er was godzijdank direct iemand die op de valreep mijn tas uit het vliegtuig kon halen en toen kwam alles toch weer goed.

De douaniers herkenden ons schijnbaar onmiddellijk en nodigden ons uit in de kortste rij te gaan staan. Onze bagage stond al op de band en in de verte zagen we Marian en Aloys al staan zwaaien. Enige consternatie ontstond toen een mevrouw en ik samen naar dezelfde tas grepen, maar snel bleek dat het de onze niet was en ook niet die van haar. Je wilt toch zo snel als mogelijk die benauwde hal uit.

En daar waren we zomaar op Bonaire, van A naar B!

Wordt vervolgd.

Ria Dokter, 7 juni 2016

Kralendijk Bonaire !!!!!