De Anekdotejager 14

Henk Ruijgh (68) kwam in 1945 voor het eerst op Ameland. Zijn vader is Amelander van geboorte en opgegroeid bij de vuurtoren waar grootvader Ruijgh vuurtorenwachter was. Henk Ruijgh woont in Bergum en heeft vanwege zijn werk twee jaar op het eiland gewoond. Hij komt er nog regelmatig en wil er wel weer gaan wonen als hij een betaalbaar huis kan vinden. Ruijgh is de anekdotejager van De digitale Krant van Ameland. (De delen 1 t/m 12 zijn te lezen in de papieren Krant van Ameland nummer 2 t/m 23)

WONEN OP AMELAND (14)
door Henk Ruijgh

Ik heb al eens eerder geschreven dat het strandleven in de zomer niet aan mij besteed was. Heel anders was dat met het najaar en de winter.
Als de rust weer op Ameland was teruggekeerd gingen wij als gezin vaak naar het strand. De kinderen vonden het prachtig. Plastic zakken vol schelpen hebben we gezocht. Thuis werd er even mee gespeeld en dan belandden ze bij het afval om de volgende keer weer met enthousiasme schelpen te zoeken. Ook onze hond wist precies wanneer we naar het strand gingen. Het was een Welsh Springer Spaniël, gekocht bij jachtopziener Timmer die met dit ras fokte.
Langs de vloedlijn trippelden de Drieteenstrandlopers, een vogeltje dat als gast de winter doorbracht op het strand van Ameland.
Op één van mijn tochten langs het strand, ik was alleen met de hond, zag ik in de verte een garnalenkotter. Aangezien ik in Harlingen geboren ben en mijn jeugd daar heb doorgebracht wist ik dat veel uit Harlingen afkomstige garnalenvissers in de omgeving van Ameland hun geluk beproefden.
Het was erg laag water. Waarschijnlijk stond er een oostenwind. Ik moest door een droogstaande geul om op een drooggelegde zandplaat te komen. Toen kon ik de kotter duidelijk zien, ja zelfs de mensen aan boord. Ook kon ik met het blote oog zien dat het de HA 44 was. Schippereigenaar was Gabrie de Wal. Nu wilde het toeval dat Gabrie de Wal getrouwd was met een vroeger buurmeisje van mij. Ik kende hem persoonlijk. Na wat geroep en met de armen zwaaien hadden ze me in de gaten en werden er hard schreeuwend enkele woorden gewisseld.
Wat ik echter verzuimd had was het tij in de gaten te houden. Toen ik achterom keek zag ik dat de geul al behoorlijk gevuld was. Ik schrok behoorlijk en zette het op een lopen, tot groot plezier van onze hond. Ik moest tot de knieën door het water waden om door de geul te komen.
Als ik toen niet toevallig achter om gekeken had, ja ik weet niet wat er dan gebeurd zou zijn.
Ik heb er echter wel van geleerd en dergelijke capriolen heb ik nooit weer uitgehaald.

>>>lees hier De Anekdotejager 13.