Elk jaar als de dagen lengen en de watertemperatuur van de Noordzee stijgt, ga ik zwemmen. Niet op het badstrand, maar bij Dolly uut. Eergisteren was mijn eerste keer, gisteren mijn tweede. Eergisteren was er een fris windje, gisteren was het perfect. Beide keren was het strand leeg en voeren er zeiljachten, motorbootjes en garnalenkotters door het Amelander Gat.

Op mijn oude rammelkast fiets ik richting duinen. Net voorbij de T-splitsing Molenweg en Badweg, voor het front van het grote nieuwe huis met de tweelingvazen, zie ik een kortgemaaide berm. Ik herinner me de raadscommissievergadering met de vragen over het maaibeleid. Johan Bolijn maakte foto’s van andere platgemaaide bermen en verwoordde zijn verdriet die hij met zijn platen illustreerde. Tegenover het huis dat door onze badgasten het 'Dallas-huis' wordt genoemd zie ik een platgemaaide berm, die zonder twijfel door of in opdracht van de Dallashuis bewoner onder handen is genomen. “Hoe hebben jullie dat laten gebeuren?” vroeg de verontwaardigde gast die al meer dan twintig jaar elk jaar een weekje Ameland viert. “Het is net Dallas!” Ze doelt op dat huis op die plaats. Het paste binnen de vergunning, is mijn slappe verweer. “Een vergunning waarvan tot op de laatste millimeter de grens is opgezocht,” analyseert de badgast de situatie met gevoel voor vorm en architectonisch oog. Ze beoordeelt het op basis van wat ze ziet. Ze gruwt en wij gruwen mee. Ieder zijn smaak en als het mag dan mag het, ook al is het een volledig uit proportie gegroeid gedrocht. Neem alleen al dat hek! Maar dan die berm. Dát is een gemeentelijke berm waarvoor gemeentelijk maaibeleid geldt. De gemeente houdt namelijk van de bloempjes en de bijtjes en daarom laat het de berm zo lang als maar mogelijk zo vol mogelijk. Mister Dallas is niet de keizer van de Badweg, zoals hij ook niet de koning van het driehoekje was. Mister Dallas zat zelf een blauwe maandag in de Amelander raad en weet donders goed hoe het hoort en hoe het moet.

Fietsend op weg naar het strand denken we over bouwvergunningen, gras, maaibeleid, historisch erfgoed, veekerende dijkjes en machtsvertoon.

In de volgende bocht zien we Douwe Bakker bij zijn paarden. “Morgen!” “Môgge!

Niet morgen, maar vandaag gaan we een rondje zwemmen. In het Amelander Gat. Zonder hek, zonder gras en zonder Dallas en het is heerlijk!

Jeanet de Jong

⇒ lees hier over het driehoekje 10-8-2010 – Erfgoed

⇒ lees hier over het driehoekje 4-9-2010 – Anpakke

⇒ lees hier nogmaals over het driehoekje 26-10-2010

⇒ 14-12-2007 – Ameland Erfgoed