Column – Azuur

MARSEILLE – Vakantie brengt ontspanning en opent nieuwe vergezichten. Een niet minder belangrijk onderdeel van reizen is het thuiskomen. Na een reis in verre streken – of in een bungalowpark met zwembad in een naburige provincie – is de thuiskomst welhaast zaliger dan het vertrek. In de bagage zitten honderden ervaringen die nog maandenlang of langer een bron van inspiratie zijn.

Neem de kleur van water dat je onderweg tegenkomt. Tussen Nes en Holwerd pruttelt het grijsbruin met een vleugje groen en ergens nog wat blauw van het Waddenzeewater achter de schroef van de Sier: de biotoop van Muddy Monsters. Het zijn de eerste kilometers van een vakantierit die vriendin C en ik maken naar de Provence. Onderweg naar het zuiden komen we diverse plassen tegen met vele schakeringen van grijsgroen en grijsblauw. Diep in Frankrijk volgt de Rhône met een on-Nederlandse tint blauwgroen. Als een breed lint slingert de rivier door steden en tussen de flanken vol druiventrossen.

De Rhône-kleur – hoe prachtig ook – verbleekt bij de aanblik van het smaragdgroen van Lac de Saint Croix aan het begin van de Gorges du Verdon. Elke doorkijk levert een schilderachtig spektakel van de enorme waterpartij tussen de bergen. Vanuit elke hoek past het palet zich aan het zonlicht aan, tot het recht voor de zon schittert als zilver. Het water in de kloof daarentegen, is van een waterig lichtgroen dat op de diepere delen donkerder kleurt.

Onze ogen worden als schoteltjes bij het zien van de Middellandse Zee ter hoogte van Marseille. De titel Cote d’Azur is meer dan verdiend. Het water is er zo mooi blauw, dat je wilt blijven kijken. Dat deed de automobilist van het gele autootje waarschijnlijk iets te nadrukkelijk. Hij lanceerde het vehikel over de betonnen rand van de weg langs de zee en belandde in het tien meter diepe azuurblauwe water. Het zag er niet goed uit.

Op de terugweg rijden we wederom langs de Rhône, overbruggen glinsterende rivieren en komen weer aan bij de Waddenzee, die ditmaal als een bronsgroen modderige waterpartij voor ons ligt. De zonsondergang op het wad geeft het water een gouden glans. De Marseillaises – mochten ze ooit het Waddeneiland bezoeken – zullen zich aan dit beeld vergapen en wij zijn bijna thuis en pakken onze koffers uit.

september 2012

Jeanet F. de Jong