Woordengolven: Gedicht van de maand

De zee heeft op veel mensen een onverklaarbare aantrekkingskracht en is ook voor velen een onuitputtelijke bron van inspiratie. De zee is misschien wel het meest geschilderde onderwerp ter wereld. We vrezen en bewonderen de zee. Er valt dus veel te zeggen over die enorme deinende hoeveelheid water en de eilanden die erin liggen. Dichters proberen dat met hun allermooiste woorden te doen, die wij hier voor jou verzamelen. Deze maand een gedicht over de zee van dichter Johanna Kruit.

Naar zee

Ik zie je gaan, je rug is kwaad. Je stappen
groter dan normaal. Dat je niet wacht
neem ik je kwalijk. Ik loop hard
en haal je in, kijk naar je strakke mond.

Ben ik je vriendje nog? Het dier
dat in een boekje woont?
We lopen ver, het duin is hoog.
Ik hol eraf: schelpen en wier

moeten je helpen. Met handen vol
draag ik de schatten aan. Het blauw bazalt
wordt mooi versierd. Maar het bevalt je niet

je hebt vandaag geen taal.
Je ogen zien een triest verhaal
boven de golven en ik weet het niet.