Oh,…. Kom er eens kijken……

HOLLUM – Het eiland barst van de verhalen.

Wij verzamelen ze hier voor u. Anekdotes, geschiedenissen, reisverhalen, sprookjes: als het maar een link heeft met Ameland. De link kan het onderwerp zijn of de auteur.

Via deze link komt u bij alle verhalen.

Hieronder het verhaal van Ria Dokter.

Oh,…. Kom er eens kijken……

Sint en Piet zijn weer in het land. Op de televisie was onlangs te zien hoe de boot aankwam in Roermond en hoe elk kind het enig, maar ook spannend vond. Vol verwachting klopte hun hartje.

Hoewel ik 62 jaar ben, kan ik me dat gevoel nog heel goed herinneren. Die hele lange sinterklaasperiode was een aaneenschakeling van spanning, angst, verwachting .

Het begon al bij de aankomst van Sinterklaas in Nederland. Je had in die tijd nog geen kleurentelevisie. Er was een toestel dat niet altijd programma’s vertoonde, louter zwart-wit beelden vertoonde en alleen 2 keuzemogelijkheden had: Ned. 1  en Ned. 2.

Niet iedereen kon zich in die tijd een televisietoestel veroorloven. Bij ons thuis zeker niet! Maar er waren wel oplossingen voor dit dilemma: je kon bij iemand anders gaan kijken, die wel t.v. had. Dat waren er ook niet zoveel, maar toch…. Je moest dat wel altijd heel netjes vragen en als je dat niet durfde, konden je ouders of grootouders dat wel voor je regelen.

Zo kon het gebeuren dat in een huiskamer een regelrechte bioscoop-situatie ontstond. Rijen kinderen zaten dan op de grond, voor de televisie, ademloos starend naar het vierkante zwart/witte beeld. Vooral met de aankomst van Sinterklaas en zijn Pieten was het zaak dat je “het kijken” op tijd en goed regelde, anders kon je niet komen kijken en miste je de uitzending waar naderhand iedereen over sprak……

Wij keken meestal bij Gerrit en Antje, de klokkenluider, bij Cor en Siets, ouders van Cor van COSITAX, bij Nerus en Gré, dochter van bakker Paulus en heel af en toe bij familie Nijenhuis, directeur van de zuivelfabriek.

’s Avonds hing daarna de spanning in de lucht. Het was stikdonker, je hoorde roepers door het dorp gaan en je hoopte dat er wat zou gaan gebeuren… je wist alleen niet wat. En dan………… plotseling……….. werd keihard op de deur gebonkt, verscheen er een arm en hand door de krappe deuropening en vlogen de pepernoten door de kamer. Je zat verstijfd onder de tafel en durfde bijna geen pepernoot te gaan oprapen totdat de “kust weer veilig” leek te zijn.

En dan de kwestie van het körfke zetten……. weer zo’n spanning. Wat kreeg je erin? Kreeg je wat je had gewenst?

Op de weg van en naar school kwamen we langs de winkel van Antje Kanger, de VéGé. Deze winkel had 2 etalageruiten en aan het rechterraam moest je zijn: daar stonden de mooiste dingen. Speelgoed, lekkernij, bonte versiering. Elke dag drukten we onze neuzen tegen de ruit en bewonderden het  tentoongestelde. En we vertelden elkaar wat we het liefste wilden vinden in ons kôrfke.

Het vreemde van de zaak was, dat het vaak gebeurde dat je niet kreeg wat je het allerliefste wilde hebben. Meestal kreeg je iets leuks, iets lekkers of iets nuttigs. Het lekkere waren de kikkers en muizen van een soort marsepein; het leuke was een stuk speelgoed; het nuttige waren meestal sokken, trui of iets wat je nodig had om aan te trekken. Terwijl je toch heel duidelijk door de schoorsteen je wens had geroepen en hard en mooi had gezongen.

Ik was altijd stiekem een beetje blij als het hele gebeuren weer achter de rug was.

Ria Dokter                       

Hollum Ameland                       

21 november 2012

>>> lees hier meer over Sinterklaas op Ameland