Ingezonden: Geur en kleur

HOLLUM – Oud-Amelander Ria Evers-Dokter woont op Bonaire. Ze mijmert over dat andere eiland, het eiland waar ze geboren is en opgroeide.

Geur en kleur

Aan de onbijttafel zit ze. Haar krentenbol is allang op en de koffiekop leeg. Een chuchubi komt op de stoelleuning tegenover haar zitten en kijkt haar met zijn kopje schuin bijna vragend aan.

Helaas lieverd, alles is op. Hij had vast haar brood geroken en een geur opgevangen van sesamzaadjes. Hij wipt naderbij en lijkt mooi, zo met dat grijze lijfje op het oranje tafelkleed. Poes komt er ook bij…. een “ rooie”.De zonnestralen vallen net onder de dakgoot op de porch en maakt alles heerlijk warm. De dag kan beginnen.

Ze moet ineens denken aan haar jeugd, daar op dat andere eiland. Waar ze aan de rand van de duinen woonde en er heerlijk vrij was. Overal kon ze gaan en staan. Tussen de wuivende helmen, over het krakende schelpenpad, tussen de donkere dennen door aan de bosrand. Waar ze werd omhuld door geuren die haar zo lief waren.  Zomergeuren waren het, die had je alleen maar dan.  Over de duinenrij liep ze, waar de gele bedstro zoet rook en de witte duinroosjes hun best deden om dat te overtreffen.

Op de achtergrond rook ze de zee, de kabbelende golfjes. En ze wist dat heb bijna eb was. Dat kon je ook ruiken. De vleug dieselolie kwam in de lucht kwam van de garnalenkotter,  op de vloedlijn de volgende vloed  afwachtend. Zilte lucht van de vis in de zilveren emmers, de overvangst , die je voor weinig geld kon kopen. 

Op haar buik liggend woelde ze met haar vingers in een zwinnetje. Wervelend bruin/grijs zand bedekte haar hand. En als ze voorzichtig schepte, kon ze misschien wel een piepklein platvisje in de kom van haar hand vangen en weer loslaten. Heerlijk kriebelde dat en haar hart klopte harder als ze het visje zich weer zag ingraven, net onder de oppervlakte.

De geur veranderde , er stak een klein windje op : het tij begon te keren. Langzaam kuierde ze terug, over de blonde duintop. In de verte zag ze het grote rode dak van haar huis. Er hing een vleem van soep in de wind. Zo snel als haar voeten haar konden dragen liep ze naar huis. Niet te hard. Want dan zou ze zeewater verspillen uit haar rode plastic emmertje. Dat water bracht ze naar haar grootvader. Daarvan zou zijn open been vast snel herstellen……

Ze schrikt op uit haar dromerijtjes. De werklui voor haar huis hebben een zware motor opgestart en beginnen aan het werk aan de nieuwe straat. Dieselwalmen vervangen de zoete dromen. 

Ze kan niet wachten tot de weg klaar is en de rust weergekeerd.

Ria Evers-Dokter

30 juni 2020