Column – Openluchtmuseum

HOLLUM – Het eiland barst van de verhalen. Wij verzamelen ze hier voor u. Anekdotes, reisverhalen, geschiedenissen, sprookjes: als het maar een link heeft met Ameland. De link kan het onderwerp zijn of de auteur.

Via deze link komt u bij alle verhalen.

Hieronder het verhaal van Deirdre uit Hollum.

Openluchtmuseum

Ik woon nu een aantal jaar op Ameland en begin me nu toch een beetje een eilander te voelen. Ik ben blij en trots om in ons mooie dorp te mogen wonen. Ik merk dit pas goed in het hoogseizoen, als het eiland wordt overspoeld door toeristen.

Ik vind het heel leuk, als de mensen mij vertellen hoe mooi het dorp is. Minder vindt ik het, als zij zich gedragen, alsof het dorp een groot openlucht museum is. Gezellig wandelen zij over de weg met vier, vijf mensen naast elkaar. Zij dwarrelen van de ene kant van de weg naar de andere kant en stoppen soms volkomen onverwacht midden op de weg om iets te bezichtigen.

Het valt soms niet mee om hier met mijn fietsje tussendoor te laveren. Ik rijd slinger de slanger over de weg, moet soms een noodstop maken en besluit in het midden van het dorp dan vaak om  maar te gaan lopen. Pas nog viel ik bijna van mijn fiets, omdat een mevrouw doodgemoedereerd voor mijn voorwiel stapte. Ik hoorde mij toen tot mijn eigen verbazing geïrriteerd mompelen: ”Er wonen hier verdorie ook mensen.“

Dat dit niet onterecht opgemerkt was, daar kwam ik pas later achter. Op een avond zit ik gezellig in een café te borrelen met mijn man. Aan de bar zit ook een groep toeristen. Zij praten met de dame achter de bar over hun vakantie op Ameland en over ons mooie dorp. Op een gegeven moment hoor ik één van de toeristen aan de bardame vragen: ”Hoe ga jij nu s’avonds weer naar huis?” De bardame vraagt verbaasd, wat de man nu eigenlijk bedoelt. “Nou”, zegt de man, “er gaan toch zo laat geen boten meer.” De bardame zegt hierop: ”Ik woon hier.” De man kijkt haar stom verbaasd aan. Wonen? Volgens mij geloofde hij het maar half.

Deirdre