Verhaal – Is Hendrik al geweest?

HOLLUM – Het eiland barst van de verhalen. Wij verzamelen ze hier voor u. Anekdotes, reisverhalen, geschiedenissen, sprookjes: als het maar een link heeft met Ameland. De link kan het onderwerp zijn of de auteur.

Via deze link komt u bij alle verhalen.

Hieronder het verhaal van Ria Evers-Dokter.

Is Hendrik al geweest?

Toen ik vanmorgen voor de zoveelste keer yoghurt- en sap-pakken stond plat te drukken, nadat ik ze keurig had uitgespoeld om ze vervolgens in de vuilcontainer te gooien, dacht ik, zoals ik steeds vaker doe, met weemoed aan vroeger…….

De meeste mensen van mijn leeftijd zullen zich ongetwijfeld nog herinneren aan Hendrik IJnsen, de melkboer. Hij wist wat service was, hij leverde zijn producten op tijd en wist ook al van recycling!

Hendrik reed met een paard en wagen door het dorp en in het hoogseizoen reed hij langs het “tentenkamp” en de huisjes langs de bosrand en voorzag zo alle klanten van melk en melkproducten. De wagen was plat en had voor een “bok” langs de hele voorkant, waarop Hendrik zat en zijn paard mende. Als je geluk had, mocht je zelfs een stukje met hem op de bok meerijden. Het paard was rustig en kende de routes uit zijn hoofd.

Op die wagen stonden op het middengedeelte hoge metalen kratten. Deze kratten waren gevuld met flessen vla, melk, lammetjespap, etc. Natuurlijk was er ook koffiemelk….. je kon zelfs zegeltjes sparen voor een bijzondere actie: een fijn  gouden horloge ! Dat was echter een product van de Frico. Moeke en ik hadden allebei zo’n horloge. We hebben er erg lang voor moeten sparen.

Achter op de wagen stonden drie grote melkbossen met een kraantje eraan bevestigd. Naast deze bussen lagen een grote scheplepel van zilverkleurig metaal. In deze bossen zat melk, suup en supengôtenbrij. Je kon met je lege flessen bij Hendrik komen en hij vulde die flessen met het door jou gewenste product: melk of karnemelk.  Men kon zich ook met een pan bij Hendrik melden en deze werd dan gevuld met karnemelkse pap. Moeke warmde die pap op en serveerde hem als toetje. We mochten dan met stroop onze namen schrijven in die warme pap of er een klontje boter en bruine suiker door roeren.

Hoewel Hendrik op vaste tijden langsreed, kon het voorkomen dat hij later kwam. Dat gebeurde dan meestal in het hoogseizoen. Als je een goed gehoor had, kon je de wagen al van verre horen aankomen: de rammelende lege flessen in die metalen kratten….. Maar was je achter aan het werk of boven, kon het voorkomen dat je niet hoorde dat de melkboer er was. Hendrik had daarvoor een prima oplossing bedacht. Hij rammelde keihard met een bel op een lang soort steel. Voor het geval dat dat signaal niet werd waargenomen, blies hij op een kleine roeper.

Het was in de Oosterlaan altijd een klein feestje als de melkboer kwam. Vooral als we niet op school zaten. Kinderen dromden om de wagen, huisvrouwen kwamen uit hun keukens met lege pantkes en losse flessen of flessen, keurig gerangschikt in een speciaal rekje. En iedereen kreeg aandacht van Hendrik. Hij hield van mensen en had humor. Iedereen kwam met een lach op het gezicht naar huis terug.

Het werk was natuurlijk erg zwaar en vergde veel van de gezondheid. Zoon Jan werd dan ook de opvolger van Hendrik. En het leek net of Hendrik nooit was opgehouden……..

Hollum Ameland

17 september 2012

© Ria Dokter