Column – Licht

HOLLUM – De zevenveertigste column van 2022 heeft als titel ‘Licht’. Lees hem op de website van PA. Elk weekend verschijnt een nieuwe. De zesenveertigste van 2022, 'Zwartwit', is via deze link te lezen.

Licht

Het wordt deze dagen bijna niet licht. Gisteren, zaterdag, reisde ik weer naar Ameland, samen met dochter C in dit geval. Zij ging een avondje werken in De Zwaan, zo'n gezellig avondje dat het zo goed doet in deze donkere tijd. We zagen toen we eenmaal aan boord zaten een lucht zonder licht, op een rozige veeg na. Het was tussen de middag en we vroegen ons af of het een zweem van de zonsopkomst dan wel zonsondergang was.

Aan boord was volop licht. In deze tijd van het jaar te reizen is altijd geinig. Amelanders van ver, oud-Amelanders en zelfs Amelanders die in Amerika wonen komen overvliegen en overvaren voor een verblijf op het eiland. En ze hebben allemaal lichtjes in de ogen, ze hebben er allemaal zin in. Oude bekenden drentelen over het dek en ook hij met het hoedje is er weer om op 6 december voor de Walvisvaarder een borreltje aangereikt te krijgen en die achterover te slaan. 

Vanmorgen, zondagochtend, luisterde ik naar 'Mei Douwe' op Omrop Fryslân, dat voor de gelegenheid was omgedoopt tot 'Kryst mei Douwe' en vol zat met mierzoete krystnummers. En dat terwijl het Avondje van Sinterklaas nog moet komen! Het was een muzikale marteling met als lichtpuntje de Misa Criolla van Mercedes Sosa. En toen werd ik gebeld. Het telefoontje kwam van een Hollumer. Hij was me zaterdagmiddag achterop gefietst en had 'Dag Jeanet!' geroepen, zonder te reageren op degene met wie ik door het dorp liep. Hij zag het eerst niet en realiseerde het zich te laat en toen ging het moment voorbij. Ik liep met zus G in de rolstoel een ommetje dorp. Het hinderde de Hollumer dat hij G niet had gegroet. Ik stelde hem gerust en zei dat ik het er nog wel even met haar over zou hebben. Klaar!

Doorgaans, meestal, heel vaak, bijna altijd wordt alleen G gegroet als ik met haar wandel. Het is een bijzonder fenomeen dat me altijd opvalt en waarbij ik telkens aangenaam verrast ben als iemand ons wèl allebei groet. 'Die snapt het', denk ik dan. Zaterdag was het een keer andersom, werd alleen ik gegroet en ook dat viel me meteen op. Het was met terugwerkende kracht de groeter ook opgevallen en hij kwam er op terug.

Ook al laat de zon zich niet zien, toch is er licht.

Jeanet de Jong

jeanet.de.jong@knid.nl